Saying goodbye doesn't exist!

Beste allemaal,

‘You will never be completely at home again, because part of your heart will always be elsewhere. That is the price you pay for the richness of loving and knowing people in more than one place'

Dit is dan echt mijn laatste blog...

Ik denk even terug… aan de laatste dagen dat ik in Uganda was. De laatste week heb ik gezellig bij Nico en Inge, Ammi & Samm (+fam.) doorgebracht. Eerst Kerstdag zijn we nog naar een kerkdienst geweest, hoewel het voor de Ugandese bevolking niet gebruikelijk is om met Kerst naar de kerk te gaan. ’s Middags hebben we gebarbecued, de kaarsjes aangestoken en met elkaar wat Kerstliederen gezongen. De andere dagen heb ik me vermaakt door wat laatste souvenirs te kopen en afscheid te nemen van mensen die ik misschien wel nooit meer zou zien. Maandagavond, 28 december, was het zover.. ik vertrok samen met een aantal collega’s uit het ziekenhuis en Amy richting het vliegveld. Ook van hun nam ik afscheid; tijd om in te checken en in het vliegtuig te stappen. Ik had niet verwacht dat ik zou kunnen slapen in het vliegtuig, maar ik heb letterlijk bijna 8 uur geslapen en zo kwam ik dus heel uitgerust aan in Nederland. Ein-de-lijk kon ik iedereen weer even helemaal plat-knuffelen. Niet te beschrijven hoe fijn het is om weer ‘thuis te komen’ en iedereen weer te zien (Zie foto’s). Het wennen kon gaan beginnen…

Al snel kwam ik weer terug in het Nederlandse ritme. Oudjaarsavond ben ik weer begonnen met werken en ook school startte die week daarna al. De drukte is weer volop begonnen…

Hoe ik het vind om weer in Nederland te zijn? Het is fijn om weer in Nederland te zijn, in mijn vertrouwde omgeving en bij mijn familie en vrienden. Anderzijds mis ik Uganda en moet ik enorm wennen aan het drukke stressvolle Nederland!

De hoge temperatuur, het chaotische drukke verkeer, de bodaboda’s, de operaties, mijn collega’s, de prachtige natuur, de rust en gewoon de manier waarop de bevolking leeft. Ik mist het. Én stiekem mis ik vooral alle lieve baby’s en moeders, waar ik zorg aan heb mogen leveren. Iedere dag vraag ik me af hoe het zou gaan met baby Lydia, baby Ryani en alle andere mooie mensjes.

Voor én tijdens mijn verblijf heb ik geld op gehaald dmv acties en ook heb ik een groot aantal giften gehad. Hier heb ik onder andere medicijnen, operaties, zuurstof en een babyweegschaal voor gekocht/mee betaalt. Het overige geld maak ik over als gift naar het ziekenhuis waar ik gewerkt heb (Holy Cross Mission Orthodoxe Hospital) en naar de kliniek van Noah’s Arc ( http://www.nacmu.org/nl ). Noah’s Arc is een Christelijke organisatie en biedt een thuis voor meer dan 170 weggegooide, achtergelaten en mishandelde kinderen. Ze bieden onderwijs maar ook gezondheidszorg aan.

Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor uw/jouw medeleven voor, tijdens en na mijn verblijf in Uganda. Het is een hele bijzondere periode geweest; ik zal het nooit vergeten. Ook heel hartelijk dank voor uw gift en steun voor het ziekenhuis, de kliniek en de patiënten.

Een lieve groet, Lydia

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan #LaatsteBlogVanuitUganda

Beste iedereen,

Voor de laatste keer wil ik jullie meenemen in mijn ervaringen en gebeurtenissen hier in Uganda.

"Geloven in Oeganda". Een aantal weken geleden vroeg een collega aan mij naar welke kerk ik ga. Ik antwoordde met dat ik protestants christelijk ben. Mijn collega geeft de volgende reactie: Oh gelukkig, je gelooft in ieder geval want weetje, Lydia, er komen hier weleens vrijwilligers en die geloven nergens in, dat is toch onmogelijk? Nergens in Geloven is onmogelijk in Oeganda! Ik wil een situatie met jullie delen die ik meerdere keren heb meegemaakt in het ziekenhuis. Ik mocht aanwezig zijn bij een keizersnede. Voor, tijdens en na de keizersnede probeerde ik de moeder bij te staan voor zover ik kon. In korte tijd bouwde ik een goede vertrouwensband op met de moeder (en haar twee dochters, en pasgeboren zoontje). Ik kwam veel te wetenover haar verleden en over hoe haarsituatie nu was. Geen geld, iedere dag keihard werken voor (misschien!) een klein beetje eten, en dan nu ook nog weer een kindje erbij om voor te zorgen!Op een dag gaf ik wat verzorgingsmaterialen voor het baby’tje en ook had ik wat kleren meegenomen(2 rokken en shirts voor de moeder en een broekje voor het baby’tje). Wat er daarna gebeurde is iets wat niet goed te omschrijven is. Moeder (en een vriendin van haar) gingen op hun knieën en gingen de HEERE God danken voor de gekregen spullen. Dat begon heel zachtjes met: God thankyou for your Goodness, God Bless Lydia, God Bless her. Maar ze begonnen steeds harder, heviger en intenser te praten wat in schreeuwen en hevige bewegingen eindigde. Dit gebed duurde zo'n 20 minuten... (Voor de geïnteresseerden, ik heb er een filmpje van die ik aan u/jou wil laten zien!).Dit gezin behoort tot de BornAgain-Beweging die in grote opkomst is in Oeganda. Overal waar je bent vragen de mensen ook of je BornAgain (wedergeboren) bent. Ik ging in gesprek met de moeder en vroeg naar haar geloof. De moeder vertelde me dat ik één enorme grote Zegen ben van God en dat haar pasgeboren zoontje een goed leven zal krijgen omdat hij al bij zijn geboorte is gezegend (doordat een blanke geholpen heeft bij de keizersnede). Ik schrok ervan…

Wat ik gezien heb in Oeganda is dat eigenlijk alles hier draait om het krijgen van Zegeningen. Hoe meer Bijbelteksten je op je auto en winkel plakt hoe meer Zegeningen je zult krijgen.

Anderzijds heb ik ook gemerkt dat veel mensen volledig Vertrouwen op Gods Plan, zelfs in hele moeilijke situaties en tijdens zware momenten… dit was bijzonder en heel mooi om te zien! Maar ook tijdens algemene random gesprekken wordt (vaak de Goedheid van) God naar voren gebracht. De andere kant is dat een gedeelte van de bevolking een kind/man/vrouw met een beperking als een vloek/straf van God ziet…

“Reizen in Oeganda”. Vorige week ben ik in Lake Bunyonyi, Queen Elizabeth en Fort Portal geweest. Lake Bunyonyi is een kratermeer wat gevormd is door verschillende vulkaanuitbarstingen en wordt omgeven door vele bergen. Met negenhonderd meter is Bunyonyi het op één na diepste meer van Afrika. We hebben één eiland bezocht in het Lake per kano (lees: holle boomstam), genaamd: Tom’s Homestay. Daar hebben we een kijkje gekregen van een familie die daar op dat eiland woonde.De dag daarna hebben we Queen Elizabeth bezocht; een park met wilde dieren; hier hebben we verschillende leeuwen, olifanten, krokodillen, nijlpaarden etc. gespot! Als laatste heb ‘k Fort Portal bezocht en daar een 3,5 uur-durende wandeling gedaan door een heuvelachtig landschap met prachtig uitzicht.

Over reizen in Oeganda gesproken… vanochtend wilde ik naar een Shoppingscenter per boda. Halverwege werden we aangehouden door de politie. De politie begon een gesprek met de bodadriver in het Luganda. Na wat heen-en-weer geschreeuw trok de politie de sleutel uit de boda en gooide de sleutel in een put. WHAT? Uh, ja het gebeurde echt… Ik stapte snel van de boda af en sprong op een andere boda die vervolgens al 100 meter verder ermee stopte vanwege een lekke band. Op naar de volgende boda, dat ging goed tot ik bijna bij m’n bestemming was… de benzine was op dus ik mocht het laatste stuk lopen.

“Leven in Oeganda”. Deze week ben ik bij verschillende mensen THUIS langs geweest. Bijvoorbeeld bij het gezinnetje waar ik over sprak aan het begin van mijn blog, en ook ben ik op kraambezoek bij een collega geweest. Schokkend om te zien in welke omstandigheden deze mensen leven. Zo woonde mijn collega (vrijwilliger in het ziekenhuis) letterlijk naast de vuilnisbelt in een iniminiklein houten hutje, waar ze op de grond zitten en slapen. Ik krijg verschillende soorten thee aangeboden (wat niet te vergelijken is met thee in Nederland), en als ik mijn vertrek aankondig krijg ik twee bananen en twee sinaasappels mee. Niet te geloven toch? Ze moeten zelf iedere dag ‘afwachten’ of ze wel genoeg te eten zullen hebben en dan geven ze mij hetgeen wat ze nog in huis hebben. Ach, ik kan over zulksoort bezoekjes heel veel schrijven, maar ik wil ook nog wat te vertellen hebben als ik in Nederland ben dus .... voor nu stop ik met schrijven

Ik wens iedereen goede Kerstdagen en tot snel in Nederland,

Lydia

Ps. Vanuit Nederland zal ik nog een laatste blog typen, waarin ik onder andere ga uitleggen waar het sponsorgeld exact is heen gegaan!

PPS. internet is traag dus het kan even duren voordat de foto's zijn geupload.

De tijd vliegt // Dagje meevliegen met de MAF

Beste allemaal,

Vorig jaar december was ik aan het zoeken voor een stageplek in het buitenland. Inmiddels is het een jaar verder en ben ik alweer bijna aan het einde gekomen van deze stageperiode. Afgelopen maanden heb ik mijn droom kunnen waarmaken: zorg leveren en iets kunnen betekenen voor (een aantal) zieke (arme) mensen in Uganda. Een druppel op de gloeiende plaat? Ach, misschien wel maar dat is nog geen reden om het niet te doen, vele druppels samen kunnen een grote stroom maken.

Buiten de operaties en bevallingen om, zie ik ook de schrijnende gevolgen van ziektes zoals hiv, tuberculose etc. Soms erg lastig om te zien, maar ook mooi om voor deze mensen iets te kunnen betekenen voor zover dat mogelijk is. Ik heb gemerkt dat de patiënten soms heel positief in het leven staan, ondanks de (ernstige) ziekte. “Een positieve levenshouding hangt niet af van wat je hebt, maar in Wie je je identiteit vindt en hoe je in het leven staat.”

Dit zijn enkele voorbeelden van situaties vanuit het ziekenhuis:

• Een meisje van 19 jaar (met een geschiedenis) die 4 kinderen heeft en zwanger is van een 5^e kindje…
• Een jonge vrouw die via de normale weg wilt bevallen maar waarbij een keizersnede noodzakelijk is wat er voor zorgt dat de moeder echt niet blij is met haar kindje… (lees: de moeder draaide haar hoofd om toen we haar baby aan haar wilde laten zien)
• Een jonge vrouw van 27 die stervende is, hiv-positief...

Buiten deze situaties om maak ik ook veel leuke en mooie momenten mee. Gisteren was het bijvoorbeeld vaccinatiedag in het ziekenhuis. Als kind heb je bij 0, 6, 10 en 14 weken onder andere een vaccinatie nodig. Zes weken geleden was ik bij een keizersnede en gisteren kwam die moeder langs met haar kindje voor een vaccinatie. De moeder kwam direct op mij aflopen om haar kindje te laten zien. Ontzettend leuk om dan te zien en te weten hoe het gaat met beiden. Ook ben ik regelmatig een cliniclown. Ballonnen opblazen, bellenblazen en ‘gekke bekken’ trekken. Heerlijk om de zieke kindjes dan even te zien lachen.

Naast het werk in het ziekenhuis ben ik ook druk met 'andere dingen'. Afgelopen maandag mocht ik samen met Amy een dagje met de MAF meevliegen. En ik kan jullie zeggen dat dat een hele mooie ervaring was! De zon scheen, vrolijke passagiers (11 totaal), een top piloot en een kleine indruk gekregen van het werk wat de MAF oa doet. Terwijl we willen gaan opstijgen vanuit een village komen er allemaal kinderen om het vliegtuig heen staan. Voor de veiligheid trok de piloot even een streep zodat de kinderen wisten waar ze mochten staan. Daar stonden ze dan, allemaal op een rij. Zodra we een klein stukje gingen rijden, gingen de kinderen proberen mee te rennen en keken ze ons na tot we in de lucht waren #genietmomentje. Verder hebben we vooral mensen 'gedropt' (die bijvoorbeeld missionaris zijn). Mooie mensen, mooi werk!

Om nog even terug te komen op mijn werk/stage. Het voelt gek om te zeggen maar deze week is mijn laatste officiële werkweek in het ziekenhuis. Ik hoop na deze week nog wel een aantal dagen terug te gaan om wat uurtjes te werken en om bijvoorbeeld Kerst te vieren. Maar omdat dit mijn laatste werkweek is betekend het dat ik vrijdag mijn eindbeoordeling van school heb (spannend!) en dat ik langzaamaan bezig ben met afscheid nemen. Hoe ik dat vind? Absoluut niet makkelijk, maar het is voor nu ook goed om afscheid te nemen en om terug te gaan naar Nederland om daar weer ‘mijn leven op te pakken’. Voordat ik naar Nederland vertrek hopen we nog te gaan reizen naar Lake Bunyonyi en Queen Elizabeth National Park.

PS. Ik zou het ontzettend gaaf vinden om aan jullie te laten zien hoe het hier is en wat ik hier doe. Dus als er iemand nog zin heb om langs komen, vanaf 12 december wil ik reisleider zijn ;-). Welkom in Uganda!

PPS. Ik hoop om DV 29 december om 6.00u te landen op Sciphol! Amy heeft het erg goed naar haar zin in Uganda, en blijft daarom nog een maandje langer en hoopt op 22 Januari thuis te komen.

Wist je dat…

1. De hoofdstad: Kampala zo’n ± 2 miljoen inwoners heeft.
2. Sinterklaas ook in Uganda is langs geweest en een heerlijke chocoladeletter en mooie oorbellen heeft gebracht.
3. De omvang van het land: ± 241.000 km2 is (bijna 6 X Nederland).
4. Bijna iedereen hier in ‘een god’ gelooft. 85% is Christelijk en 12% is Islamitisch.

Een lieve groet en snel tot ziens, Lydia

Van mooie ervaring naar mooie ervaring. #Thankfulness!

Beste mensen,

Weer een berichtje vanuit Uganda. Ik wil allereerst iets met jullie delen wat totaal niet met Uganda te maken heb. Afgelopen weken heb ik gesolliciteerd bij verschillende ziekenhuizen voor een stageplek (in principe regelt school mijn stageplek, maar ondanks dat ging ik toch ook zelf solliciteren). En vandaag heb ik te horen gekregen dat ik in Februari voor 20 weken aan de slag mag als verpleegkundige op een psychiatrische afdeling in het Erasmus Medisch Centrum te Rotterdam. Terwijl ik hier in Uganda nog bezig bent met een grote uitdaging, komt de volgende uitdaging alweer om de hoek kijken. Ik ben ongelooflijk blij en dankbaar!

17 november. Amy's verjaardag! Gisteren heb ik samen met eenaantal collega's van Amy dekantine versiert, als kleine verassing voor Amy. Helaas begon deverjaardag regenachtig en dat betekent dat het leven stil staat in Uganda. Ik had wat dingen/verassingen gepland dus ik baalde enorm. Gelukkig werd het om 10u droog en konden we toch naar Amy's project gaan. In 5 minuten zijn heb ik samen met een bodadriver de boda versiert en kon de jarige Amy op een versierde boda vervoert worden naar de school. Ik was iets eerder bij de school zodat ik Nog wat meer ballonnen kon ophangen en de taart kon klaarzetten in de kantine. Amy kwam al snel aan op de school en toen kon het feest gaan beginnen.. zingen, taart eten, kinderen die cadeautjes gaven en heel veelfelicitaties. Ik mocht de hele dag met Amy mee, dus ook heb ik nog mogen snoezelen met een kindje. En 's middags gingen we zwemmen met een aantal kinderen. Wauw, ontzettend mooi werk wordt er verricht op de school voor kinderen met een beperking! 's Avonds gingen we met alle collega's en vrijwilligers uiteten, en als afsluiter gingen we nog een drankje doen. Hopelijk een onvergetelijke verjaardag voor Amy! :D

23 november. Terwijl ik berichten krijg over koud, drie graden en rillingen wil ik jullie zeggen dat ik vandaag genoten heb van een stralende zon, vijfentwintig graden en zweten. Heerlijk! Oh, ik was vandaag wel gewoon aan het werk hoor… ik bof alleen met mijn werk aangezien ik soms meer buiten loop en zit dan dat ik me in een gebouw bevind. Jullie moeten je voorstellen dat het ziekenhuis uit allemaal verschillende kleine gebouwen bestaat, en de hele dag moet ik van het ene gebouw naar het andere gebouw lopen. Om half drie liep ik naar de kantine om daar te gaan lunchen… hier lunchen ze niet zo vroeg! “Hiiii Lydia, long time…. How are you?” Ik draai me om en ik zie een ontzettend mooie zwangere vrouw op een bankje zitten… ik loop naar haar toe en begroet haar, tegelijkertijd realiseer me dat ik haar eigenlijk niet direct herkende. “Lydia is at home, she’s fine”. Binnen een seconde wist dat dit de moeder van baby Lydia is. Dus geen zwangere vrouw, maar een net ‘bevallen’ vrouw die voor controle terugkwam naar het ziekenhuis. Na een kort gesprekje werd ik uitgenodigd om bij haar thuis te komen eten en om haar dochtertje te komen bewonderen. Kan niet wachten om morgen bij haar langs thuis te gaan… ben benieuwd hoe ik ‘haar huis’ aan zal treffen.

24 januari. Na een drukke ochtend (grijns. Ik bedoel ‘druk’ op z’n Afrikaans en dat betekent dat ik heel de ochtend heb gezeten en verpleegkundige administratie heb gedaan wat overigens wel vermoeiend was.) belde om 13u de dokter en vroeg of ik naar de bevallingskamer wilde komen. Ik liep snel naar de bevallingskamer en trof daar twee bevallende vrouwen aan (naast elkaar in een klein kamertje). Één van de twee vrouwen beviel al snel van een mooi meisje, maar bij de ander wilde het niet doorzetten. Er werd daarom besloten om een keizersnede te doen. Ik vroeg aan de dokter of er een operatieassistente beschikbaar was en gaf tegelijkertijd aan dat ik me niet 100% fit voelde. Helaas dat hielp niet, want ik werd opnieuw benoemd tot operatie-assistente. Uiteraard supertof, maar ik loog niet over dat ik me niet helemaal fit voelde. Na 3 ruggenprikken was de patiënte éindelijk verdoofd en kon de operatie starten. Het begon allemaal goed maar halverwege de operatie spatte het bloed alle kanten op (ja, ook mijn kant…), en moest er snel gehandeld worden…verdere details zal ik jullie besparen. Of nou ja, beeld je maar in dat op de grond grote plassen met bloed lagen. Aangezien ik me niet helemaal lekker voelde, ben ik er even bij gaan zitten, wel te verstaan op de grond. Gelukkig ging het al snel weer goed en kon ik na 5 minuten weer aan de slag als assistente. Uiteindelijk verliep de operatie goed en werd er een gezond meisje, met de naam: ‘Blessing’, geboren. Om 18u kon ik eindelijk richting moeder en baby Lydia. Ze wonen in een armere wijk met 2 zussen en 5 dochters (met kleine kindjes) in een piepklein huisje. In Nederland zou je er hoogstens met z’n 2-en wonen. Wat werd ik ontzettend hartelijk ontvangen; baby Lydia werd bij binnenkomst in mijn armen gedrukt en tegelijkertijd ging de moeder een enorme maaltijd bereiden. Ach, ik heb ervan genoten; ik noem het een goud moment!

Wist je dat…

• Het heel vaak regent in Uganda. #regenseizoen.
• Het internet de laatste weken echt barslecht is, en ik daardoor niet goed mijn opdrachten kan doen (soms).
• Ik nog 33 dagen in Uganda verblijf.
• Amy en ik ook Sinterklaas gaan vieren, samen met Nico & Inge, Ammi en Samm, Lisanne.
• Dat ik één kerstdag samen met mijn collega’s hoopt te vieren.
• We vandaag onze visum hebben verlengd, zodat we hier tot eind december kunnen verblijven.
• De paus morgen naar Uganda komt!
• Amy en ik de laatste week nog met een groep collega’s en vrienden gaan reizen door Uganda?
• Ik in mijn volgende blog weer iets uitgebreider zal proberen te schrijven?

Lieve groet vanuit Uganda, Lydia

Aan de slag als verpleegkundige, operatie-assistente en verloskundige!

Beste bloglezers,

Ik had gedacht dat ik na 10 weken veel minder te vertellen zou hebben op m’n blog, nou dat heb ik toch echt verkeerd gedacht. Afgelopen weken heb ik weer veel meegemaakt, gezien en gedaan!

’s Maandags (2 november) vroeg in de morgen ging ik naar de supermarkt om iets lekkers te halen voor mijn collega’s, als traktatie voor mijn verjaardag. Het werd cake met lolly’s. Toen ik aankwam bij het ziekenhuis vroeg ik aan een collega wat de beste tijd is om te trakteren. Het antwoord had ik eigenlijk wel kunnen weten… NU gelijk natuurlijk! Oh ja.. natuurlijk, hoe had ik dat nou kunnen vergeten. Ik haalde de verpakking van de cakejes af, stak een lolly in ieder cakeje en daar ging ik dan: trakteren op mijn werk in Uganda om 09.15u. Of het een verschil is met trakteren op je werk in NL? Yes, it is! Collega’s lopen naar elkaar toe en brengen elkaar op de hoogte van het feit dat er ‘eten/een traktatie’ is. Collega’s komen echt letterlijk op me afstormen, pakken een cakeje en vragen vervolgens of ze twee cakes mogen pakken. Heerlijk op z’n Afrikaans, stiekem geniet ik er van! Na de traktatie kreeg ik veel knuffels en felicitaties, én niet te vergeten: er werd ook nog gezongen. Al met al werd het een feest. Oh ja, en nog iets grappigs; overal werd ik gevolgd met telefooncamera’s, blijkbaar was het een bijzonder gebeuren. Ps. De foto’s zijn te vinden in het album.

Na de traktatie werd er mij verteld dat het een speciale dag was voor o.a. het personeel in het ziekenhuis. De bisschop van Egypte kwam in de middag namelijk naar de orthodoxe kerk (die staat vlakbij het ziekenhuis). Ik ben benieuwd! Wel 20 keer is er aan mij gevraagd of ik ook mee zou gaan naar de kerk. Natuurlijk ga ik mee! Maar voordat ik naar de kerk ging, heb ik eerst nog gewerkt bij de zwangere vrouwen in de antenatal clinic. Ik voerde vandaag geen controles uit maar wel heb ik met verschillende vrouwen gepraat over welke voorbereidingen er nodig zijn voor de geboorte van een kindje. Sommige vrouwen spreken alleen Luganda, dus dat is erg lastig, maar het mooie is dat de vrouwen die wel Engels verstaan/spreken het vertalen naar het Luganda/Engels. Zo kan ik toch ook met hen een gesprekje voeren! Terwijl ik nog ‘druk’ bezig was, werd ik geroepen door een collega. Ze vertelde me dat ik richting de kerk moest gaan, want de bisschop was in aantocht. (Bijna) Iedereen stopte met werken en ging richting de kerk. Oh wat voelde ik me blank, honderden mensen om me heen, in een klein kerkje, maar ik kon nergens een blankgenootje vinden. Terwijl ik bijna wilde gaan zitten, kreeg ik (werkelijk waar uit het niets) een klein kindje in mijn armen gestopt. Ik lach naar het mooie meisje en naar de moeder, maar tegelijkertijd kijk ik de moeder ook een klein beetje verbaasd aan… maar ik zeg niets. Het was een drukte van belang; ontzettend veel mensen! Terwijl er een aantal mensen mij willen voorbij dringen, ben ik opeens de ‘mama’ kwijt. Iedereen die mij een klein beetje kent weet dat ik het niet erg vind om met kindjes te knuffelen, maar hier voelde ik me toch wel een beetje opgelaten bij. Na de dienst (1,5uur later) kwam de moeder op me aflopen en pakte haar kindje weer & liep weg zonder iets te zeggen. Ik noem het bijzonder! ;-)

Verder heb ik helaas niets begrepen van de dienst, aangezien alles in het Luganda was. Toch was het interessant om mee te maken, bepaalde rituelen en gebeden zijn soms erg bijzonder. Zo werd bijvoorbeeld het graf van een bisschop gezegend.

Dinsdag (3 november). Vandaag komen er 2 Nederlandse vrijwilligers een dagje meelopen in het ziekenhuis. De dag begon rustig; ik heb eerst een korte rondleiding gegeven en daarna we uitgebreid thee gedronken. Het werd al snel wat spannender toen we hoorde dat er een moeder weeën had & dat er een vrouw een herniaoperatie moest ondergaan. Allereerst mochten we aanwezig zijn bij de herniaoperatie. Daar stonden we dan als 3 Mzungu’s. De operatie verliep niet vlekkeloos dus we mochten behalve meekijken, ook regelmatig wel wat doen. Zoals de patiënte kalmeren, aangezien de patiënte te kampen had met hallucinaties. Ook ging er wat dingetjes niet helemaal goed met het infuus, dus er moest opnieuw geprikt worden. Is het erg als ik zeg dat dit dingen zijn die het leuk maken om bij zo’n operatie aanwezig te zijn? Ik zie het als een leuke uitdaging; eerst handelen tijdens de operatie en vervolgens met mijn collega’s in gesprek gaan met hoe er bepaalde dingen konden gebeuren en hoe we de volgende keer het misschien beter aan kunnen pakken. En dat is een wisselwerking; mijn collega’s geven mij feedback en ik geef hun feedback!

Op naar de volgende operatie…. Want….Het werd geen bevalling maar een keizersnede! Dat zou inmiddels dan voor mij de derde keer zijn dat ik erbij aanwezig mag zijn. We gingen na een korte lunch onszelf weer omkleden, ziet er overigens erg charmant uit (zie foto’s). Toen ik de operatiezaal binnenliep kreeg ik de opdracht om operatie-assistente te zijn. Nou dat kwam even heeeeel onverwachts voor me, maar uiteraard vond ik het echt geweldig! Ik heb er zelfs foto’s van, omdat de twee andere meiden mee mochten kijken met de keizersnede. De dokter gaf duidelijke instructies die ik opvolgde, en hij vertelde dat ik alle opeenvolgende handelingen goed moest onthouden voor de volgende keer. Super tof!

Het was wel even schrikken toen de dokter het baby’tje eigenlijk niet/nauwelijks uit de baarmoeder kon krijgen. Na veel trekken en duwen lukte het wel, maar de navelstreng zat twee keer om het hoofdje gewikkeld dus het zag er op het eerste gezicht niet goed uit. Het baby’tje had even wat tijd nodig om bij te komen, maar na een aantal minuten zagen we dat alles goed ging!

Donderdag (5 november). Ik kwam het ziekenhuis binnenlopen en werd direct geroepen bij een bevalling. Even ter verheldering… ik ben hier alles in 1: verpleegkundige, operatie-assistente en verloskundige. I LIKE IT! Ik mocht controleren hoe ver de moeder was; 3 cm. Het zou dus nog wel even gaan duren… Ik liep samen met de dokter naar de ziekenzaal waar een aantal patiënten liggen. Een mw. had vorige week een keizersnede gehad in een ander ziekenhuis. Een normale keizersnede is een klein sneetje onderaan de buik horizontaal, maar in dat ziekenhuis wordt er een snee overdwars over heel de buik gemaakt. Tijd is de reden. Een klein sneetje onderaan de buik neemt ongeveer 5 kwartier in beslag, een grote snee over heel de buik neemt ongeveer 20 minuten in beslag. De buikwond was afschuwelijk lelijk gehecht en daarbij was de wond gaan ontsteken. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben de wond (een ‘groot’ gat in de buik) schoongemaakt en volgende moet ze terugkomen zodat we de wond misschien kunnen gaan hechten. We waren net klaar en toen werden we naar de bevallingskamer geroepen en ik mocht weer controleren hoe ver ze was (7 cm)… en dat in een half uur tijd. Het ging allemaal razendsnel en binnen een paar minuten mocht ik een mooi kindje op de wereld welkom heten. Ongelooflijk, wat een wonder! De bevalling was extra bijzonder doordat de echtgenoot van de vrouw erbij was, en dat is absoluut niet gebruikelijk in Uganda. Ik zal dit prachtige echtpaar niet snel meer vergeten (echt waar, ik heb nog maar zelden zo’n mooi stel ontmoet hier in Uganda)! Ik was nog met m’n hoofd bij het gezinnetje, toen ik werd geroepen dat er een keizersnede binnen een uur zou gaan plaatsvinden. In die tussentijd kwam Amy nog langs met haar collega, omdat de collega last had van stekende pijn in haar borst. De dokter heeft haar onderzocht en er was gelukkig niets ernstigs aan de hand. Amy vertrok weer samen met haar collega naar haar project terwijl ik me klaar ging maken voor de operatie. Dat was niet nodig hoorde ik al snel, want uiteindelijk duurde het ongeveer drie uur voordat iedereen gereed was voor de operatie. Ze konden geen ‘theatre-nurse’ (=operatie-assistente) vinden, dus de dokter benoemde mij opnieuw tot operatie-assistente. Het was inmiddels 17u dus ik was lichtelijk moe en had nauwelijks iets gegeten dus ik hoopte dat alles goed zou verlopen! Dit was de eerste operatie waar alles verliep zoals het zou moeten, ontzettend fijn! Mijn collega’s zijn niet gewend om de moeder te feliciteren als het kindje ter wereld komt, nou ik ben dat wel gewend. Ik feliciteerde de moeder hartelijk met haar mooie babyboy. Na de operatie breng ik de moeder op een rijdend brancard naar de ziekenzaal, en om daar te komen moeten we eerst een stukje via buiten over een vreselijk weggetje. Hobbel de bobbel zeg maar. Vervolgens kijk ik nog even snel om het hoekje bij de baby en stap vervolgens op de boda. Mijn huisgenootjes zitten namelijk op mij te wachten in een restaurant. Er zijn twee huisgenootjes voor het laatst, dus een goede reden om even lekker te gaan uiteten en eerlijk gezegd was ik daar ook wel echt aan toe. Na het etentje gingen we ook nog even ergens wat drinken, heerlijk zo’n relax-avondje na een drukke dag!

Vrijdag (6 november). Na een rustige ochtend in het ziekenhuis, ging ik ‘s middags langs bij het project waar Amy werkt. Geweldig om te zien hoe het personeel en alle vrijwilligers omgaan met de kinderen met een beperking. Ik ben er misschien maar 20 minuten geweest maar wat een heerlijke kinderen om mee te werken. Ze gingen vingerverven, en ook als je geen armen heb maar alleen een handje is dat gewoon mogelijk! Ik merk dat de kindjes hier heel zelfstandig zijn, en doorzetten tot het uiterste. Om 12.00u werden we door een bodadriver opgehaald en daarna zijn we door gegaan naar de stad en hebben we 2 mooie stoffen uitgezocht. Op de school van Amy hebben ze een atelier waar mensen met een beperking een vak kunnen leren en hun eigen geld kunnen verdienen, omdat het vinden van een baan voor hen nog moeilijker is. Dus het leek ons mooi om daar onze jurk te laten maken!

Maandag 9 november en dinsdag 10 november. Tja, laat ik er maar eerlijk over zijn! Er zijn soms dagen bij dat ik echt niets te doen heb in het ziekenhuis. Het waren twee regenachtige dagen en dat zorgt er o.a. voor dat er weinig patiënten naar het ziekenhuis toe komen. Je kunt het zien als: als het regent, dan stopt het leven hier. Verder kan ik niet negatief doen over de dagen dat er weinig te doen is, want dan ga ik gewoon gezellig praten met mijn collega’s en met de evt. patiënten die er wél zijn!

Woensdag 11 november. Vroeg in de ochtend belde de dokter mij of ik vanavond om 19.00u bij een keizersnede wilde zijn. Met zo’n bericht begint mijn dag helemaal goed én wat het leukste was, was dat Amy mee zou gaan naar de keizersnede. ’s Morgens ben ik eerst in het ziekenhuis gaan werken, het leek een rustige ochtend te worden maar dat veranderde al snel toen ik mocht assisteren bij een bevalling. Alles verliep goed; er werd een mooi jongetje geboren. Ook voor dit jongetje mocht ik een naam kiezen. Ik noemde wat namen op maar ik wilde dat ze zelf koos: het werd Maurice. Dus m'n broer is bij deze vernoemd ;-)

Halverwege de middag ben ik naar huis gegaan. Amy was ook op tijd thuis dus het leek me handig om Amy een beetje voor te bereiden op de keizersnede. Ik kan jullie vertellen dat het namelijk wel ff heavy is, als het de eerste keer is dat je aanwezig ben bij een operatie. Nadat we 2 boterhammen met kaas gegeten hadden, vertrokken we richting het ziekenhuis, waar zowaar alle nodige mensen/collega’s er al waren! Na een korte kennismaking met de patiënte & nadat we ons charmante OK-pakje aan hadden getrokken konden we gaan starten. Ik kreeg steriele kleding aan, omdat ik ook ging meehelpen tijdens de operatie. Ik had het denk ik zo’n 2 minuten aan toen ik Amy heel wit zag worden. “Lyd, die boterhammen he… het valt me niet zo lekker, ik loop even naar buiten”. Helaas kon ze geen stap zetten en viel ze flauw. Daar stond ik dan in mijn steriele kleding, klaar om te starten met de operatie… ik wilde d’r graag helpen maar ik kon niks doen, gelukkig waren er hele lieve collega’s die haar hielpen! De dokter en ik gingen starten met de operatie, alles verliep goed en ik merkte dat ik al steeds meer handigheid ga krijgen in de handelingen. Inmiddels was Amy weer een beetje bijgekomen maar toen ze keek naar het handelen van de dokter viel ze opnieuw even weg. Ze voelde zich ontzettend vervelend, maar gelukkig heeft ze wel het mooiste moment kunnen zien: het halen van de baby! De operatie verliep goed en het babymeisje deed het goed. Terwijl de dokter en ik alles weer gingen dichthechten, mocht Amy het baby’tje vasthouden en het wegbrengen naar de familie van de moeder. Na de operatie gingen we de moeder wegbrengen naar de zaal. Opnieuw over de hobbel de bobbel weg. We feliciteerden de familie en keken nog even om het hoekje bij het mooie babymeisje. We vroegen of het meisje al een naam had, maar nee dat wisten ze nog niet. Ik mocht een naam kiezen voor de baby… opnieuw koos ik er voor om dit niet te doen omdat ik dat niet als mijn taak zie. Moeder: “Dan noemen we het Lydia”. Ik ben sprakeloos…

Donderdag 12 november. Ik vertrek naar het ziekenhuis met de fijne gedachte dat ik de twee moeders en kindjes ‘van gisteren’ kan gaan bezoeken. In mijn rugzak zitten wat babykleertjes vanuit Nederland die ik aan ze wil geven. Terwijl ik in het ziekenhuis aan kom ga ik direct naar de moeders toe. Ik geef ze een dikke knuffel, vraag hoe het met ze gaat en geef de kleertjes. Liefde en dankbaarheid… het straalt van de moeders af. Al snel kreeg ik ‘Lydia’ in mijn armen gestopt en werden er van alle kanten foto’s gemaakt. Vervolgens vertelt dat moeder van Lydia dat ik de moeder van haar ben. ‘Ja, kijk maar ze is als een ‘Mzungu’ en ze kijkt je heel de tijd zo lief aan’. Het klopt inderdaad dat de baby’tjes redelijk wit geboren worden!

Vrijdag 13 november. Vandaag heb ik geprobeerd wat opdrachten te maken voor school. En om 13:00u hadden we afgesproken om met een aantal meiden te gaan lunchen. We beginnen al een beetje als Afrikanen te leven aangezien iedereen minstens 20 min. Te laat was. Grijns.

Tot zo ver zijn jullie weer op de hoogte van een gedeelte wat ik hier mee maak in Uganda! Ik merk dat de tijd vliegt... alweer bijna detijd om af te gaantellen. Nog maar zo'n 6 weken....

Liefs, Lydia

Ps. foto's zijn aan het uploaden maar het kan even duren aangezien internet hier niet optimaal is.

Birthday in Uganda

Lieve famile, vrienden en collega's,

Wat een ontzettende leuke verassing was dat vanochtend. Zo ontzettend veel kaartjes, berichtjes en cadeautjes... en dat terwijl ik helemaal van niets wist. Via deze weg wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie lieve hartelijke berichtjes en felicitaties. Het voelt apart om op mijn verjaardag hier in Uganda te zijn, ver weg van jullie!

Gister hebben we gezellig wat met elkaar (huisgenootjes en vrienden)gedronken om 'twaalf uur te vieren'& vandaag was een hele gezellige dag met de meiden van 't huis. Gezellig met elkaar taart gegeten, onze gezichten en handen laten verwennen in een salon en daarna wezen uiteten met Nico, Inge, Samm, Ammi en Lisanne. En nu duik ik heerlijk m'n bedje in ;-)

Welterusten en lieve groetjes vanuit Uganda, Lydia

Vakantietijd in Uganda!

Beste bloglezers,

Druk, druk, druk… afgelopen weken heb ik vakantie gehad en dat betekent dat ik nu extra veel te doen heb (ja, en dat terwijl ik in Uganda zit...). Maar omdat ik al drie weken niets van me heb laten horen op de blog, vind ik dat ik er nu toch echt even tijd voor moet maken! En ik kan jullie vertellen; afgelopen weken heb ik weer enorm veel gezien, ervaren en meegemaakt dus inspiratie genoeg om deze blog te typen! Laat ik maar bij het begin beginnen…

In de avond van 8 oktober stapte ik samen met Amy op de boda naar Entebbe om mijn ouders van het vliegveld op te halen. Ontzettend uitgekeken naar dat moment; ik keek er naar uit om mijn ervaringen hier met mijn ouders te delen, nou ik denk dat dat goed gelukt is! Ik had van te voren een kleine (lees: uitgebreide) planning gemaakt met alles wat ik ze wilde laten zien. We hebben verschillende projecten bezocht, zijn op safari geweest en hebben een aantal natuurgebieden bezocht. Omdat ik eigenlijk een beetje tijdgebrek heb om een blog te maken vroeg ik aan mijn ouders of ze iets konden schrijven over afgelopen weken. Ze schreven het volgende: “Vanaf dat we van het vliegveld in Entebbe werden opgehaald tot de dag dat we weer werden teruggebracht keken we onze ogen uit. Over Afrika kun je veel lezen in allerlei kranten en bladen maar het met eigen ogen zien is toch wel ECHT heel anders. Wat zijn we blij dat we Lydia’s ervaringen nu kunnen delen; de armoede is zó groot en tegelijkertijd zijn de mensen zo vriendelijk. We bewonderen de mensen die er leven, ook al weten ze niet beter misschien…! En dan de vele mooie kinderen; dicht bij de natuur als ze leven, met wat vodden aan om hun lichaam enigszins te beschermen tegen de zon of de regen. Ook hebben we bewondering voor de mensen die zich inzetten voor deze bevolking. We hebben verschillende projecten bezocht, en of het nu patiënten, kinderen, baby's of gehandicapten zijn, we zien de liefde en tegelijkertijd ook de moeilijkheden waar vrijwilligers soms mee te maken hebben.Soms worden ze genegeerd of is de taal een barrière, de stroom die het voor de 1980329x alweer niet doet, gebrek aan stromend water, soms zijn de wegen onbegaanbaar vanwege heftige regenval…. En dan toch nog met een smile zeggen: tja, that’s Africa.

Op mijn project is negeren ook wel een dingetje. Het komt regelmatig voor dat ik iets vraag aan een patiënt en dat diegene me dan wel aankijkt maar vervolgens gewoon niets zegt (terwijl later blijkt dat zij/hij wel gewoon goed Engels kan). Twee weken geleden heb ik een voorlichting gegeven aan moeders (die kinderen hebben in de leeftijd van 0-2 jaar). De voorlichting ging over: ‘hoe voorkom ik dat mijn kind ziek wordt?’. Toen ik de voorlichting aan het voorbereiden was hield ik dus ook rekening met no response van de moeders. Echter dit viel 100% mee. Het werd uiteindelijk een interactieve presentatie, nooit gedacht! Ik gaf de presentatie in het Engels en dit werd tegelijkertijd vertaald door een collega van mij naar het Luganda. Aan het einde van de presentatie stelden er verschillende moeders een aantal vragen. Bijvoorbeeld: 'ik verschoon nu 0 à 1 keer per dag een pamper, maar hoeveel keer per dag is "normaal" of "wij hebben geen stromend schoon water, hoe kan ik dan het beste voorkomen dat mijn kindje ziek wordt? Nou ik kan jullie vertellen dat dat niet de makkelijkste vragen zijn om te beantwoorden... maar het is wel heel bijzonder om zo in gesprek te gaan met de Ugandese moeders!

Afgelopen week hebben we ook Noah’s Ark bezocht. Noah's Ark is een Christelijke organisatie en biedt een thuis voor meer dan 170 weggegooide, achtergelaten en mishandelde kinderen. Meer dan 200 kinderen uit de armste families krijgen gratis onderwijs, en ook hebben ze een kliniek die goede en betaalbare gezondheidszorg aanbiedt. Vanuit NL had ik een aantal cadeautjes meegekregen van een collega die ik mocht geven aan 3 sponsorkindjes. Eerst kregen we een rondleiding en vervolgens werden de sponsorkindjes uit de klas gehaald en konden we de cadeautjes geven. Ze waren eerst wat verlegen maar vervolgens heel blij en opgewekt. Heel gaaf om de kindjes en om dit project gezien te hebben, wat een mooi werk wordt hier verricht!

Naast het bezoeken van projecten zijn we ook op een 3-daagse safari geweest. We verlaten de (vreselijk) drukke stad en stappen in een safaribusje, waar we vervolgens 300 km mee gaan rijden richting het nationaal park Murchisons Falls. Onderweg vlogen de apen al rondom onze auto, wat een leuke beesten zijn dat toch. Halverwege de rit kregen we een lunch en na nog een klein stukje rijden kwamen we aan op een onverharde weg waarover we nog 80 km moesten rijden voordat we aankwamen bij onze overnachtingsplaats. Hier sliepen we in 2 persoonstenten. Rondom onze tenten liepen ook een aantal zwijnen en apen; heel leuk, als ze ’s nachts maar buiten onze tent blijven!!! In zo’n tent is er geen sprake van stroom of licht oid, dus kregen we een olielamp. Nadat we wat gegeten hadden maar zijn we maar vroeg in onze tent gaan liggen, want morgen (dinsdag) begint de echte safari. We moesten om 7 uur met de boot de rivier de Nijl oversteken, en terwijl we op de boot zaten ontdekten we al snel de eerste nijlpaarden aan de wateroppervlakte. Zodra we het safarigedeelte inreden, zagen we al direct olifanten op ons afkomen. En ook zien we al snel heel veel giraffen en Ugandese Kob´s (soort antilope). Na een korte zoektocht besloot onze chauffeur offroad te gaan om de leeuw te vinden. In plaats van leeuwen zagen we nog veel meer giraffen. En terwijl we weer een uurtje verder reden op de normale weg kwamen we zelfs nog 3 leeuwinnen tegen. Nou, dat is wel even wat anders dan een dierentuin ;-). Na de lunch gaan we met een boot de Nijl op, hier struinen we langs de waterkant en ontdekken we opnieuw veel nijlpaarden en zelfs enkele krokodillen die aan de kant liggen te dobberen. En verderop zien we dat een kudde olifanten zich eraan waagt om een oversteek dwars door het water te maken. In de bomen langs de waterkant zien we vele bijzondere vogels, en zelfs de zeearend kunnen we heel mooi bekijken! Na deze tocht mochten we uitstappenop een stukjerotsen vanaf daar mochten we richting de watervallen. Een pittige klim door een mooi stuk natuur met als uitzicht: de WaterFalls, wat een waterkrachten komen hier naar beneden. Bij het einde stond onze chauffeur klaar met zijn bus, zo konden we weer terug naar onze overnachtingsplaats. De volgende dag wacht de chimpansee tracking door een jungle achtig gebied. Dit doen we te voet met een gids. Wat kunnen deze dieren een herrie maken met elkaar, ze springen van boom naar boom vaak op eenzame hoogte. En soms laten ze ook wat vochtigs naar beneden vallen, nu maar hopen dat je er niet net onder staat. Als laatste van deze 3-daagse safari gaan we naar een gebied waar de neushoorn zich bevindt, dit is een beschermd gebied. De neushoorns waren uitgestorven in Uganda, maar Uganda heeft ze een aantal jaren geleden geïmporteerd vanuit Kenia en US. Op dit moment zijn er alweer 15 en ja dan sta je opeens oog in oog met deze reusachtige beesten. Nadat er wat foto’s geschoten zijn beginnen we moe en versleten aan de terugreis. Dat moet deels in het donker gebeuren; je moet je maar eens proberen voor te stellen. Overal zijn mensen, te voet, te fiets, te Boda, te Matatu, te auto, te bus. Bijna niemand heeft verlichting en van straatverlichting is al helemaal geen sprake. Gigantische drukte, overal steken mensen over, overal word getoeterd, iedereen probeert iedereen in te halen én dat terwijl het ‘file’ is. Hoe vaak wij tijdens de rit wel niet gedacht hebben van: oh dat ging net goed…. Gelukkig komen we veilig thuis!

Naast deze dingen zijn we ook naar Jinja (hier is de oorsprong van de Nijl) en Sipi Falls geweest. In Jinja hebben we quad gereden en een stukje op de Nijl gevaren. We kregen eerst uitleg en daarna moesten we een overal aan trekken, helm op en ook kregen we een mondkapje op vanwege al het stof en het zand. Na de verkleedpartij mochten we eerst oefenen op een oefenbaantje en daarna mochten we ‘het echte pad op’. Eerst een stuk over het platteland waar we links en rechts vrouwen zagen met kindjes op hun rug hard aan het werk. Vervolgens gingen we echt over Afrikaanse paadjes met veel gaten, kuilen, hobbels en bochten. En langs deze wegen staan continu kindjes, die lachen, zwaaien, om geld vragen en bloementjes geven & ook hebben we heel wat high fives en knuffels gegeven ;). Op een gegeven moment kwamen we aan bij een grasveld waar een heleboel kinderen aan het spelen waren. We hadden daar een korte break wat ervoor zorgde dat de kinderen op ons af kwamen rennen en op onze quads klommen. We bliezen een strandbal op en gooiden het in de lucht; heerlijk om de kinderen zo enthousiast te zien. Zoveel ervaringen zijn niet te beschrijven, ik hoop dat de foto’s een stukje meer laten zien van wat we hier meemaken!

Sipi Falls is een natuurgebied met verschillende watervallen, waarvan de hoogste 99meter is. We sliepen in houten huisjes met rieten dakjes, en terwijl je aan het douchen was had je een prachtig uitzicht over de vlakte van Uganda. Heerlijk om even weg te zijn vanuit de drukke stad, heerlijk om wakker te worden door fluitende vogels en begroetende aapjes rondom onze huisjes.

Voor de mensen die zich afvragen hoe het kan dat ik op donderdagmiddag tijd heb om een blog te typen….. het zit namelijk zo: het regent al heel dedag en dat betekent dat er geen boda’s rijden & dat er geen/nauwelijks patiënten naar het ziekenhuis komen. Niet voor te stellen he? Vandaar, onverwachts een dagje vrij!

Dankjewel voor al jullie berichtjes, erg leuk!

Lieve groetjes vanuit een regenachtig Uganda, Lydia

Wist je dat…

1. Veel van onze kleren inmiddels zachtrood/bruin zijn van het stof, en dat we het niet meer schoon krijgen.

2. We alweer 2 maanden in Uganda zijn & dat we dus op de helft zitten.

3. Het gisteren ‘Gezondheidsdag’ was in het ziekenhuis; en dat het echt heel druk was.

4. Ik bezig ben met een opdracht/onderzoek over Aids/HIV en dat de cijfers echt schokkend zijn: 1.6 miljoen mensen zijn besmet in Uganda en jaarlijks overlijden er 63.000 mensen.

5. De boda af en toe best heel erg eng is, maar dat mijn ouders het toch iedere keer weer aandurfden.

6. We een dronken man op straat zagen, die geslagen werd met ijzeren voorwerpen.

7. Ik nog steeds iedere dag mijn malariapil inneem, en dat ik geen last heb van bijwerkingen.

8. Een boda 4miljoen UGX kost = €1000,- (en dat dat vreselijk veel geld is voor een Ugandese).

9. Wesoortvan deBig Five hebben gespot, maar dat we het jachtluipaard niet hebben kunnen spotten.

10. Mijn ouders, de patiënte over wie ik in mijn vorige blog vertelde (buitenbaarmoederlijke zwangerschap), ontmoet hebben. En dat ik dit best wel heel speciaal vond.

11. IK EEN BABYWEEGSCHAAL HEB GEKOCHT VOOR IN HET ZIEKENHUIS? DIT HEB IK VAN HET SPONSORGELD GEKOCHT. HARTELIJK DANK! In het ziekenhuis hebben ze wel een weegschaal maar deze is niet/nauwelijks betrouwbaar.

Van outreach naar operatie...

Beste bloglezers,

Opnieuw ligt er een bijzondere week achter me, ik kan wel zeggen: een hele bijzondere week. Een week met heel veel momenten die ik nooit, echt nooit meer zal vergeten. Voordat ik aan deze blog begon heb ik getwijfeld of het wel ‘verstandig’ is om alles wat ik heb meegemaakt te vertellen in de blog. Ik twijfelde omdat ik het liefst alles persoonlijk wil vertellen aan jullie, echter besef ik dat dat helaas onmogelijk is …

Dinsdag 29 september. Outreach betekent: gratis zorg verlenen in de sloppenwijken; en dat was wat wij zouden gaan doen vandaag! Mijn begeleider had ons verteld dat we uiterlijk 8.00u aanwezig moesten zijn in het ziekenhuis, want we zouden vroeg per ambulance vertrekken. Klokslag 8.00u stonden wíj klaar om te vertrekken. Helaas waren wij de enige die zo enthousiast waren. Uiteindelijk heeft het 1,5u geduurd voordat alle medewerkers klaar waren voor vertrek. Het was de vraag of er één of twee vrijwilligers mee mochten op outreach. Toen we de ambulance instapten begreep ik opeens waarom ze daarover twijfelden. Er waren namelijk 5 à 6 zitplaatsen en we zaten met z’n 10-en in de ambu. O ja, en in de ambulance ligt ook nog een brancard, materialen en een tent; al met al erg krapjes, warm, benauwd en tja ook af en toe wat krampen hier en daar. Na een uur kwamen we aan in een community, een sloppenwijk. Alle vrouwelijke collega’s gingen op een kleedje op het grasveld zitten en de mannelijke collega’s gingen aan de slag om een tent op te bouwen. Zoals ik wel eerder heb verteld, stil zitten is gewoon echt niet mijn ding… dus ging ik samen met Josje onze mannelijke collega’s ondersteunen bij het opbouwen van de tent. We zagen de eerste patiënten aan komen lopen. Wij kregen de taak om de patiënten in te gaan schrijven. HIV-, malaria- en tuberculosetesten, maar ook besnijdenissen (kleine jongetjes en jongvolwassen mannen) zagen we voorbij komen. Wij mochten bij alles kijken en assisteren! J En op de momenten dat we even niets konden doen, gingen we knuffelen en spelen met de kleine kindjes die daar rondliepen.

Woensdag 30 september. Ik begon de dag op de inpatient-afdeling; een afdeling waar mensen kunnen blijven slapen. Het bleek daar erg rustig te zijn en eigenlijk verveelde ik me een beetje. Ik vroeg aan de verpleegkundige of het goed was als ik opzoek ging naar werk op een andere afdeling. Nadat ik toestemming kreeg besloot ik om bij de outpatient-afdeling te gaan kijken; een afdeling waar je je kunt laten nakijken door een arts.. het is te vergelijken met een huisartsenpraktijk. Er kwam zo nu en dan wat interessants voorbij; onder andere een aantal wonden, die schoongemaakt en verbonden mochten worden. Maar ook op deze afdeling was het niet zo druk. Ik twijfelde of ik nog een uurtje hier zou blijven of dat ik terug zou gaan naar de inpatient-afdeling. Ik hoefde eigenlijk geen keuze te maken want er kwam een patiënte binnen die direct mijn aandacht trok. Het was een meisje van 20 jaar. De arts moest haar de boodschap vertellen dat uit het onderzoek is gebleken dat ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft. Het was op dat moment ‘stabiel’ maar ze had wel bloedverlies. De boodschap kwam hard aan. Vervolgens werd haar verteld dat ze snel geopereerd moesten worden, aangezien de kans op een inwendige (buik)bloeding per minuut werd vergroot. De limiet was volgens de arts twee uur. De arts vroeg aan de patiënte of hij naar haar moeder of verzorgende kon bellen om de boodschap te vertellen; dat is hier gebruikelijk! De patiënte vertelde dat er niemand was om naar toe te bellen, geen moeder, geen vader, geen …..

Al snel bleek dat de patiënte geen geld heeft voor de operatie. “Dan moet ik je helaas naar huis sturen”… was de volgende boodschap voor dit meisje. Hoor ik dit nu goed? Word hier een patiënte naar huis gestuurd terwijl ze met spoed een operatie nodig heb om te overleven? Het meisje liep naar buiten en ik keek de arts aan en vraag of ik de operatie mag betalen. De arts keek me aan en herhaalde m'n vraag en na wat ge-heen-en-weer gediscussieer mocht ik de operatie betalen. De arts is naar buiten gerend om de patiënte op te zoeken. De arts vertelde haar dat ze een hoeslaken thuis moest gaan halen en dat ze binnen een half uur terug moest zijn. Ik had gevraagd aan de arts of hij niet aan collega's en aan het meisje wilde vertellen dat ik de operatie betaal, omdat ik dan hélemaal als ‘rijke blanke’ word gezien. Het meisje ging naar huis en er ontstond noodweer; storm, regen en hagel. Uiteindelijk kwam de patiënte na zo'n 1.5u eindelijk terug. Ik werd geroepen door een verpleegkundige, zij vertelde mij dat iemand mij iets wilde zeggen. Ik werd naar een kamertje gebracht, en in dat kamertje zag ik de patiënte zitten in ‘operatiekleding’. De verpleegkundige ging weg en sloot de deur achter zich, ik ging naast het meisje zitten. Ik legde mijn hand op haar knie en het enige wat ze zei was: thankyou.

De arts vertelde mij later die middag dat de patiënte naar hem toe was gekomen en had gevraagd wie de operatie zou betalen. Begrijpelijk dat de arts het haar verteld had… en achteraf ben ik hem daar dankbaar voor.

Het ging opeens razendsnel. Ik trok ‘operatie-assistente kleding’ aan en ging de instrumenten klaarleggen. En ondertussen probeerde ik de patiënte gerust te stellen aangezien ze heel erg tegen de operatie op zag. Ze mocht op de operatietafel gaan liggen, maar als snel bleek dat de operatietafel niet meer omhoog kon vanwege een elektrische fout. Met gebogen ruggen begonnen we met de operatie. Tijdens de operatie bleek dat de patiënte meerdere keer wakker leek te worden. Oké Lydia, probeer vooral de anesthesiste te vertrouwen, houd ik mezelf voor. Net terwijl ik me dat bedenk, zie ik dat de stroom uitvalt… er moesten binnen no-time allerlei nood-apparaten aan te pas komen. En dan opeens zie ik een klein, een heel klein mensje (ongeveer 8 weken). Kippenvelmoment. Verder verliep de operatie goed, hiermee bedoel ik dat er geen complicaties waren. Dankbaarheid!

Ik vond het tijd om naar huis te gaan. Met een hoofd vol met indrukken vertrek ik per boda naar het Doingooodhuis. Daar wachtten de andere vrijwilligers op me; we gingen met z’n allen uiteten omdat er twee vrijwilligers voor het laatst hier waren. Even wat afleiding…

Donderdagochtend heb ik aan school gewerkt en in de middag ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Allereerst heb ik om het hoekje gekeken bij ‘mijn patiënte’. Het ging goed met haar maar ze had nog wel veel pijn. Ik heb een tijdje naast haar gezeten op ’t bed en met haar gepraat over haar leven, en als laatst vroeg ze mij of ik met haar wilde bidden, bijzonder! Vrijdagochtend ben ik opnieuw eerst langs de patiënte gegaan. We hebben samen een rondje gelopen en daarna heb ik de ‘rekening’ betaald van de operatie. Hier kost een operatie ongeveer €200,- incl. verblijf en medicatie. De arts wilde dat er foto’s genomen werden zodat het meisje ‘de betaler nooit meer kan vergeten’. Met een dikke knuffel hebben we afscheid genomen. Dit meisje zal ík nooit meer vergeten.

Bedankt sponsors, mede dankzij jullie donaties kon ik de operatie betalen voor dit bijzondere meisje!

Zaterdagochtend vertrokken Amy en ik per boda richting het ‘RSO-camp’ voor een bijbelstudieweekend. Na ongeveer een uur op de boda gezeten te hebben kwamen we aan bij het camp dat gelegen lag aan het Vitoria Lake, zo mooi! Zaterdag en zondag hadden we verschillende sprekers die een lezing gaven over ‘succes’. Hele mooie boeiende lezingen en leuk om daar samen met andere studenten en met Nico&Inge, Ammi en Sam te zijn!

Maandag 5 oktober. Na dit mooie weekend ging ik weer vol goede moed richting het ziekenhuis. Toen ik aankwam bij het ziekenhuis, zag ik heel veel moeders met kleine kindjes. Een collega vertelde me dat het ‘immunisationweekend’ was. Dat houdt in dat kinderen gratis gevaccineerd worden tegen mazelen en 2 vitamine-pillen krijgen. Hé, dacht ik: ‘dit is mijn kans om heeeeel veel kindjes te kunnen vaccineren’. Ik vraag het aan meerdere collega’s maar helaas, er is één ‘(big) mom’, en zij is de enige in het ziekenhuis die mag vaccineren. Waarom? Geen idee. Slikken, accepteren en gewoon doorgaan! Ik kreeg de taak om eerst heel veel vaccinatiespuiten klaar te maken en vervolgens mocht ik vitamine A druppels aan de kindjes geven. Heel tof om eindelijk eens een drukke dag te hebben in het ziekenhuis! Om 12.00u vond ik het tijd om even pauze te nemen, maar terwijl ik naar de kantine liep riep een collega mij. Ik liep naar mijn collega toe en ik zie dé patiënte naast haar zitten, wauw ik ben blij verast! Samen met de arts heb ik nog gekeken naar de ‘buikwond’ van de patiënte, het zag er gelukkig heel goed uit. Ook vandaag nemen we weer afscheid, maar we beloven elkaar dat we elkaar snel weer zullen zien.

Dinsdag 6 oktober. Vandaag heb ik een tussenbeoordelings-gesprek gehad met mijn begeleider. Ik heb een aantal verbeterpunten te horen gekregen waar ik de komende weken mee aan de slag kan. Maar als uiteindelijke beoordeling heb ik een 8 gekregen. Heel blij en dankbaar!

Woensdag 7 oktober. Vanochtend heb ik bij een aantal patiënten bloed kunnen prikken en verder heb ik samen met de andere twee vrijwilligers heel de dag gewacht totdat iemand (een patiënte van 19 jaar) zou gaan bevallen. Om de verveling een klein beetje tegen te gaan heb Josje bij mij bloed geprikt, en ik kan jullie vertellen dat ik gezond ben. Om 14:00 kwam Inge (de doingoood-coördinator) langs, samen met een andere vrijwilliger, om te kijken hoe het met ons ging in het ziekenhuis. Na wat gekkigheid werd er besloten dat ik Inge mocht gaan bloedprikken, zodat ík kon oefenen en zodat Inge te weten zou komen dat ze geen malaria e.d. hebt. Helaas, was Inge erg lastig te prikken, en terwijl ik al ongeveer 5 keer heb geprikt (onder begeleiding ;)) lukte het me niet om bij Inge bloed te prikken. Terwijl ik het voor de zesde keer wilde proberen, kwam Josje me roepen en kondigde een keizersnede aan. Aangezien een patiënte al 2,5 dag bezig was met bevallen werd er nu dan eindelijk besloten dat een keizersnede de beste oplossing zou zijn. Ik trok m’n OK-kleding aan, maar we moesten uiteindelijk nog een uur wachten voordat de anesthesist er was. In de tussentijd hebben we geprobeerd om de patiënte bij te staan in haar pijnen en lijden. Om 16.30u ging de operatie van start; dit keer heb ik niet geassisteerd maar gewoon meegekeken. Eigenlijk kan ik er niet veel anders over zeggen dan dat het een hele bijzondere operatie is. Er kwam een heel mooi meisje (‘Queen’) ter wereld. Het baby’tje werd eerst gecontroleerd door een verpleegkundige en uiteindelijk na een aantal minuten lieten ze het mooie meisje aan haar moeder zien. Opvallend is trouwens dat er nooit een echtgenoot aanwezig zal zijn tijdens de bevalling, ‘dat hoort niet’. Een man hoort niet zijn vrouw naakt te zien op het moment dat ze bezig is met het baren van een kind. Bijzonder om zo steeds meer te weten te komen van de culturele verschillen!

Beste bloglezers, bedankt voor jullie medeleven en lieve berichtjes!

Lieve groet vanuit Uganda!