Habeste en lievebelangstellenden,

Inmiddels doet mijn laptop het weer en kan ik mijn ervaringen op deze manier delen met jullie!

Op dit moment ben ik precies een week in Uganda, en je zult je misschien afvragen of ik al een beetje gewend bent? Nou… het begint langzaamaan een héél klein beetje te wennen.

Dag 2 Holy Cross Mission Hospital – vaccinatiespreekuur

Een werkdag is van 8:00u tot 16:00u. Om half acht vertrok ik richting de ‘grote’ weg waar de boda boda’s vaak staan te wachten. Halverwege kwam ik erachter dat ik mijn helm was vergeten dus ik liep terug naar huis, en terwijl ik mij omdraaide hoorde ik een boda op mij afkomen. “Hi, can I bring you to the Namungoona Hospital”. Oh help, ze weten na 1 dag al precies wie ik ben en waar ik heen moet. Ik liep snel naar binnen om mijn helm te pakken en sprong achterop de boda boda, richting het ziekenhuis. Toen ik daar aankwam was het precies 8:00u en er was werkelijk niemand te bekennen. Oja, wacht.. opeens herinner ik me dat ik in Afrika ben en dat ze daar niet zo van de tijd zijn. Na gezellig zo’n 3 kwartier met de bewaker van het ziekenhuis gepraat te hebben, kwamen eindelijk de eerste collega’s (heel langzaam) aanlopen. Héhé, eindelijk kan ik aan de slag. Niet dus.. nee we gaan eerst even een uurtje zitten en dan gaan we alle spullen pakken zodat we kunnen gaan beginnen met vaccineren. Terwijl we op een bankje zaten, zag ik de eerste moeders aan komen lopen met hun baby’tjes. Om een uur of 10:00 begonnen we eindelijk met vaccineren, ik mocht eerst toe kijken hoe de Ugandese verpleegkundige dat deden en later op de ochtend heb ik ook zelf een aantal baby’tjes gevaccineerd. Op een gegeven moment kwam er een moeder op mij aflopen en vroeg of ik haar baby even wilde vast houden, ze wilde heel graag een foto maken want het is best heel leuk als een Mzungu (blanke!) een donker kindje vasthoudt, dat maakte ze mij duidelijk.

Om 12:00 was er eigenlijk nauwelijks meer iets te doen, maar langer dan 5 minuten stil zitten lukt mij niet zo goed. Ik vroeg opnieuw aan mijn collega of ik iets kon doen voor haar, en ja hoor.. ik mocht de administratie gaan bijwerken, volgens haar was dat een hele grote klus. Ik was er met een kwartiertje mee klaar…

Om 13:00 was het vaccinatiespreekuur afgelopen en werd er mij verteld dat we nu moesten gaan wachten tot het 16:00u werd, want dan mochten we naar huis. Wat? 3 uur lang niks doen? Chain, kan je me alsjeblieft vertellen wat ik kan gaan doen hier in het ziekenhuis, want wachten tot het 16:00u is dat is niks voor mij. Ze moest heel hard lachen en begreep werkelijk niks van het feit dat ik zo graag iets wilde doen. Uiteindelijk nam ze me mee naar een arts en kon ik daar ‘aan de slag’. De arts gaf heel veel (anatomische) uitleg over ‘zijn’ patiënten en over allerlei veelvoorkomende ziektes. De middag vloog voorbij en opeens was het half 5… tijd om weer achterop de boda boda te springen.

Dag 3 Holy Cross Mission Hospital - Inpatient

Vandaag besloot ik om wat later richting het ziekenhuis te gaan. Ik mocht deze dag gaan meelopen op de inpatient afdeling. Dat is een afdeling waar mensen blijven slapen. Allereerst kreeg ik een uitgebreide rondleiding over de afdeling. Shockerend; als je bijv. de bedden ziet waarop een vrouw moet bevallen; hard, ijzer en steenkoud. Tijdens de rondleiding legde de verpleegkundige heel veel dingen uit over hoe bepaalde handelingen en/of processen bij hun in z’n werk gaan. Één ding viel mij op tijdens de rondleiding; ik zag nauwelijks patiënten. Dat moest ik toch eens even vragen.. de verpleegkundige gaf als antwoord: oh het is vandaag heel rustig want de scholen zijn deze week begonnen en dan hebben de mensen geen tijd om in het ziekenhuis te liggen, en het kost sowieso geld om in het ziekenhuis te liggen en veel mensen kunnen dat niet betalen…

In korte tijd werd me weer veel duidelijk. Nadat ik de rondleiding had gehad, gingen we aan een tafeltje zitten bij de andere collega’s. Ik versta werkelijk niks van wat ze zeggen… ik moet al veel moeite doen om hun Engelse taal te volgen, laat staan dat ik Lugandees versta. Aangezien het toch heel rustig was op de afdeling vonden ze het leuk om mij een aantal Lugandese woorden te leren, na een aantal keren oefenen kan ik nu iemand begroeten met een ‘Lugandees goedemorgen’.

Om 11:00u was het pauze. Iedereen drinkt hier thee met daarbij bijvoorbeeld zoete aardappels of Chapatti’s (soort vette pannenkoeken). En het is zeker aan te raden om dan iets te eten want de volgende pauze is vaak pas rond 15.00u. Na de pauze mocht ik meekijken met infuusprikken en met het opstellen van een rekening voor het verblijf in een ziekenhuis. Toen dat gedaan was gingen we met z’n vieren doekjes knippen en vouwen (hier kan je dan wonden mee schoon maken), en ook gingen we proppen watten maken (dit krijgen vrouwen tussen hun benen als ze net zijn bevallen.. kraamverband kennen ze hier niet). Om 13:00u was alles klaar en ben ik op wat andere afdelingen gaan kijken. Ik kon hier en daar een bloeddruk en temperatuur meten en verder heb ik me georiënteerd op opdrachten die ik in dit ziekenhuis kan uitvoeren voor school.

Dag 4 Holy Cross Mission Hospital – Outpatient

Vandaag mocht ik meelopen met dezelfde arts als waarmee ik op dag 2 in de middag heb meegelopen. Wauw, wat heb ik vandaag veel patiënten en veel verschillende ziektes voor bij zien komen. Jong, oud, arm, rijk, vreugde en verdriet. De dag begon met een patiënt die een hernia had die je aan de buitenkant ook goed zag zitten, de arts vertelde mij heel veel informatie over de hernia en over de operatie die nodig is. Deze patiënt was 6 uur per taxi naar dit ziekenhuis gekomen en had al 5 jaar deze hernia. De nodige operatie kost 400.000 UGX, dat is 100 euro... Maar de man gaf aan dat hij niet genoeg geld had voor de operatie… en dat betekent dat hij terug naar huis is gegaan en hem waarschijnlijk niet meer terug zien in het ziekenhuis voor een operatie. De werkelijkheid is zo hard. Na deze patiënt kwam er ook een patiënte (24 jaar) die er erg ziek uit zag.. na een bloedonderzoek bleek dat ze besmet was met HIV…

Maar ook heb ik mooie dingen gezien vandaag; zo kwam er bijvoorbeeld een echtpaar binnen dat in verwachting was van een tweeling en ze waren heel erg bezorgd of alles wel goed was met de baby’s maar na onderzoeken bleek dat de kindjes allebei gezond zijn. Dankbaarheid!

Aan het eind van de middag kwam er een tienermoeder op mij aflopen en gaf me een hand. Ik sla een arm om haar heen en vraagt hoe het met haar gaat. Ze vertelde me dat het goed gaat maar dat ze geen geld heeft en dat haar baby ziek is. Tegelijkertijd geeft ze haar baby aan mij en zegt ze dat ze blij en dankbaar is dat ze mij ontmoet heeft vandaag. Om half 5 was het weer tijd om naar huis te gaan, terwijl ik achterop de boda boda zit vraag ik me af wat wij hier als blanken uitstralen? Uit sommige gesprekken met Ugandese mensen blijkt dat ze denken dat wij alles hebben; we zijn rijk, we hebben een baan, we hebben niks te klagen.

Ze moesten eens weten.. hoe vaak we klagen… (?) (!)

Wist je…

• Dat 99% per boda boda reist in Kampala.
• Dat 100 euro omgerekend 400.000 UGX (Ugandese shillings) is.
• Dat je tassen gecontroleerd worden voordat je een winkel binnen mag lopen.
• Dat de meesten Ugandese mensen geen rijbewijs hebben maar wel gewoon op de boda boda rijden.
• Dat er eigenlijk maar 1 verkeersregel is: als er niets vóór je rijdt dan kan je doorrijden.
• Dat het ’s avond om 7 uur al helemaal donker is (en dan per taxi en níet per boda boda reist).
• Dat we hier met de hand onze kleding wassen.
• Dat we regelmatig een chapatti halen. (500UGX per stuk – 12 cent)
• Dat er op veel kraampjes en taxibusjes een bijbeltekst staat. En dat niet is vanwege het overtuigende geloof, maar vanwege bijgeloof. Ze hopen dan dat ze zo (extra) gezegend worden.
• Dat het hier 1 uur later is dan in Nederland
• Dat het ’s nachts heel lawaaierig is. Veel muziek, huilende kinderen, en kraaiende vogels.
• Dat we hier 12 tomaten, 3 uien, 1 paprika, 3 wortels en 12 chapatti’s voor bijna 2 euro hebben gekocht.
• Dat ik geen last (meer) heb van bijwerkingen van de malariapillen.
• Dat we een heel fijn (luxe) verblijf hebben, en dat we daar heel blij mee zijn.
• Dat ik vanmiddag (11-09) een les vanuit NL gaat volgen via Skype.
• Dat we morgen (zaterdag 12-09-2015) een bodatour door Kampala gaan doen, 4 uur lang.
• Dat ik onwijs dankbaar ben voor hoe het tot nu toe allemaal verloopt.