Beste mensen,

Weer een berichtje vanuit Uganda. Ik wil allereerst iets met jullie delen wat totaal niet met Uganda te maken heb. Afgelopen weken heb ik gesolliciteerd bij verschillende ziekenhuizen voor een stageplek (in principe regelt school mijn stageplek, maar ondanks dat ging ik toch ook zelf solliciteren). En vandaag heb ik te horen gekregen dat ik in Februari voor 20 weken aan de slag mag als verpleegkundige op een psychiatrische afdeling in het Erasmus Medisch Centrum te Rotterdam. Terwijl ik hier in Uganda nog bezig bent met een grote uitdaging, komt de volgende uitdaging alweer om de hoek kijken. Ik ben ongelooflijk blij en dankbaar!

17 november. Amy's verjaardag! Gisteren heb ik samen met eenaantal collega's van Amy dekantine versiert, als kleine verassing voor Amy. Helaas begon deverjaardag regenachtig en dat betekent dat het leven stil staat in Uganda. Ik had wat dingen/verassingen gepland dus ik baalde enorm. Gelukkig werd het om 10u droog en konden we toch naar Amy's project gaan. In 5 minuten zijn heb ik samen met een bodadriver de boda versiert en kon de jarige Amy op een versierde boda vervoert worden naar de school. Ik was iets eerder bij de school zodat ik Nog wat meer ballonnen kon ophangen en de taart kon klaarzetten in de kantine. Amy kwam al snel aan op de school en toen kon het feest gaan beginnen.. zingen, taart eten, kinderen die cadeautjes gaven en heel veelfelicitaties. Ik mocht de hele dag met Amy mee, dus ook heb ik nog mogen snoezelen met een kindje. En 's middags gingen we zwemmen met een aantal kinderen. Wauw, ontzettend mooi werk wordt er verricht op de school voor kinderen met een beperking! 's Avonds gingen we met alle collega's en vrijwilligers uiteten, en als afsluiter gingen we nog een drankje doen. Hopelijk een onvergetelijke verjaardag voor Amy! :D

23 november. Terwijl ik berichten krijg over koud, drie graden en rillingen wil ik jullie zeggen dat ik vandaag genoten heb van een stralende zon, vijfentwintig graden en zweten. Heerlijk! Oh, ik was vandaag wel gewoon aan het werk hoor… ik bof alleen met mijn werk aangezien ik soms meer buiten loop en zit dan dat ik me in een gebouw bevind. Jullie moeten je voorstellen dat het ziekenhuis uit allemaal verschillende kleine gebouwen bestaat, en de hele dag moet ik van het ene gebouw naar het andere gebouw lopen. Om half drie liep ik naar de kantine om daar te gaan lunchen… hier lunchen ze niet zo vroeg! “Hiiii Lydia, long time…. How are you?” Ik draai me om en ik zie een ontzettend mooie zwangere vrouw op een bankje zitten… ik loop naar haar toe en begroet haar, tegelijkertijd realiseer me dat ik haar eigenlijk niet direct herkende. “Lydia is at home, she’s fine”. Binnen een seconde wist dat dit de moeder van baby Lydia is. Dus geen zwangere vrouw, maar een net ‘bevallen’ vrouw die voor controle terugkwam naar het ziekenhuis. Na een kort gesprekje werd ik uitgenodigd om bij haar thuis te komen eten en om haar dochtertje te komen bewonderen. Kan niet wachten om morgen bij haar langs thuis te gaan… ben benieuwd hoe ik ‘haar huis’ aan zal treffen.

24 januari. Na een drukke ochtend (grijns. Ik bedoel ‘druk’ op z’n Afrikaans en dat betekent dat ik heel de ochtend heb gezeten en verpleegkundige administratie heb gedaan wat overigens wel vermoeiend was.) belde om 13u de dokter en vroeg of ik naar de bevallingskamer wilde komen. Ik liep snel naar de bevallingskamer en trof daar twee bevallende vrouwen aan (naast elkaar in een klein kamertje). Één van de twee vrouwen beviel al snel van een mooi meisje, maar bij de ander wilde het niet doorzetten. Er werd daarom besloten om een keizersnede te doen. Ik vroeg aan de dokter of er een operatieassistente beschikbaar was en gaf tegelijkertijd aan dat ik me niet 100% fit voelde. Helaas dat hielp niet, want ik werd opnieuw benoemd tot operatie-assistente. Uiteraard supertof, maar ik loog niet over dat ik me niet helemaal fit voelde. Na 3 ruggenprikken was de patiënte éindelijk verdoofd en kon de operatie starten. Het begon allemaal goed maar halverwege de operatie spatte het bloed alle kanten op (ja, ook mijn kant…), en moest er snel gehandeld worden…verdere details zal ik jullie besparen. Of nou ja, beeld je maar in dat op de grond grote plassen met bloed lagen. Aangezien ik me niet helemaal lekker voelde, ben ik er even bij gaan zitten, wel te verstaan op de grond. Gelukkig ging het al snel weer goed en kon ik na 5 minuten weer aan de slag als assistente. Uiteindelijk verliep de operatie goed en werd er een gezond meisje, met de naam: ‘Blessing’, geboren. Om 18u kon ik eindelijk richting moeder en baby Lydia. Ze wonen in een armere wijk met 2 zussen en 5 dochters (met kleine kindjes) in een piepklein huisje. In Nederland zou je er hoogstens met z’n 2-en wonen. Wat werd ik ontzettend hartelijk ontvangen; baby Lydia werd bij binnenkomst in mijn armen gedrukt en tegelijkertijd ging de moeder een enorme maaltijd bereiden. Ach, ik heb ervan genoten; ik noem het een goud moment!

Wist je dat…

• Het heel vaak regent in Uganda. #regenseizoen.
• Het internet de laatste weken echt barslecht is, en ik daardoor niet goed mijn opdrachten kan doen (soms).
• Ik nog 33 dagen in Uganda verblijf.
• Amy en ik ook Sinterklaas gaan vieren, samen met Nico & Inge, Ammi en Samm, Lisanne.
• Dat ik één kerstdag samen met mijn collega’s hoopt te vieren.
• We vandaag onze visum hebben verlengd, zodat we hier tot eind december kunnen verblijven.
• De paus morgen naar Uganda komt!
• Amy en ik de laatste week nog met een groep collega’s en vrienden gaan reizen door Uganda?
• Ik in mijn volgende blog weer iets uitgebreider zal proberen te schrijven?

Lieve groet vanuit Uganda, Lydia