Beste bloglezers,

Ik had gedacht dat ik na 10 weken veel minder te vertellen zou hebben op m’n blog, nou dat heb ik toch echt verkeerd gedacht. Afgelopen weken heb ik weer veel meegemaakt, gezien en gedaan!

’s Maandags (2 november) vroeg in de morgen ging ik naar de supermarkt om iets lekkers te halen voor mijn collega’s, als traktatie voor mijn verjaardag. Het werd cake met lolly’s. Toen ik aankwam bij het ziekenhuis vroeg ik aan een collega wat de beste tijd is om te trakteren. Het antwoord had ik eigenlijk wel kunnen weten… NU gelijk natuurlijk! Oh ja.. natuurlijk, hoe had ik dat nou kunnen vergeten. Ik haalde de verpakking van de cakejes af, stak een lolly in ieder cakeje en daar ging ik dan: trakteren op mijn werk in Uganda om 09.15u. Of het een verschil is met trakteren op je werk in NL? Yes, it is! Collega’s lopen naar elkaar toe en brengen elkaar op de hoogte van het feit dat er ‘eten/een traktatie’ is. Collega’s komen echt letterlijk op me afstormen, pakken een cakeje en vragen vervolgens of ze twee cakes mogen pakken. Heerlijk op z’n Afrikaans, stiekem geniet ik er van! Na de traktatie kreeg ik veel knuffels en felicitaties, én niet te vergeten: er werd ook nog gezongen. Al met al werd het een feest. Oh ja, en nog iets grappigs; overal werd ik gevolgd met telefooncamera’s, blijkbaar was het een bijzonder gebeuren. Ps. De foto’s zijn te vinden in het album.

Na de traktatie werd er mij verteld dat het een speciale dag was voor o.a. het personeel in het ziekenhuis. De bisschop van Egypte kwam in de middag namelijk naar de orthodoxe kerk (die staat vlakbij het ziekenhuis). Ik ben benieuwd! Wel 20 keer is er aan mij gevraagd of ik ook mee zou gaan naar de kerk. Natuurlijk ga ik mee! Maar voordat ik naar de kerk ging, heb ik eerst nog gewerkt bij de zwangere vrouwen in de antenatal clinic. Ik voerde vandaag geen controles uit maar wel heb ik met verschillende vrouwen gepraat over welke voorbereidingen er nodig zijn voor de geboorte van een kindje. Sommige vrouwen spreken alleen Luganda, dus dat is erg lastig, maar het mooie is dat de vrouwen die wel Engels verstaan/spreken het vertalen naar het Luganda/Engels. Zo kan ik toch ook met hen een gesprekje voeren! Terwijl ik nog ‘druk’ bezig was, werd ik geroepen door een collega. Ze vertelde me dat ik richting de kerk moest gaan, want de bisschop was in aantocht. (Bijna) Iedereen stopte met werken en ging richting de kerk. Oh wat voelde ik me blank, honderden mensen om me heen, in een klein kerkje, maar ik kon nergens een blankgenootje vinden. Terwijl ik bijna wilde gaan zitten, kreeg ik (werkelijk waar uit het niets) een klein kindje in mijn armen gestopt. Ik lach naar het mooie meisje en naar de moeder, maar tegelijkertijd kijk ik de moeder ook een klein beetje verbaasd aan… maar ik zeg niets. Het was een drukte van belang; ontzettend veel mensen! Terwijl er een aantal mensen mij willen voorbij dringen, ben ik opeens de ‘mama’ kwijt. Iedereen die mij een klein beetje kent weet dat ik het niet erg vind om met kindjes te knuffelen, maar hier voelde ik me toch wel een beetje opgelaten bij. Na de dienst (1,5uur later) kwam de moeder op me aflopen en pakte haar kindje weer & liep weg zonder iets te zeggen. Ik noem het bijzonder! ;-)

Verder heb ik helaas niets begrepen van de dienst, aangezien alles in het Luganda was. Toch was het interessant om mee te maken, bepaalde rituelen en gebeden zijn soms erg bijzonder. Zo werd bijvoorbeeld het graf van een bisschop gezegend.

Dinsdag (3 november). Vandaag komen er 2 Nederlandse vrijwilligers een dagje meelopen in het ziekenhuis. De dag begon rustig; ik heb eerst een korte rondleiding gegeven en daarna we uitgebreid thee gedronken. Het werd al snel wat spannender toen we hoorde dat er een moeder weeën had & dat er een vrouw een herniaoperatie moest ondergaan. Allereerst mochten we aanwezig zijn bij de herniaoperatie. Daar stonden we dan als 3 Mzungu’s. De operatie verliep niet vlekkeloos dus we mochten behalve meekijken, ook regelmatig wel wat doen. Zoals de patiënte kalmeren, aangezien de patiënte te kampen had met hallucinaties. Ook ging er wat dingetjes niet helemaal goed met het infuus, dus er moest opnieuw geprikt worden. Is het erg als ik zeg dat dit dingen zijn die het leuk maken om bij zo’n operatie aanwezig te zijn? Ik zie het als een leuke uitdaging; eerst handelen tijdens de operatie en vervolgens met mijn collega’s in gesprek gaan met hoe er bepaalde dingen konden gebeuren en hoe we de volgende keer het misschien beter aan kunnen pakken. En dat is een wisselwerking; mijn collega’s geven mij feedback en ik geef hun feedback!

Op naar de volgende operatie…. Want….Het werd geen bevalling maar een keizersnede! Dat zou inmiddels dan voor mij de derde keer zijn dat ik erbij aanwezig mag zijn. We gingen na een korte lunch onszelf weer omkleden, ziet er overigens erg charmant uit (zie foto’s). Toen ik de operatiezaal binnenliep kreeg ik de opdracht om operatie-assistente te zijn. Nou dat kwam even heeeeel onverwachts voor me, maar uiteraard vond ik het echt geweldig! Ik heb er zelfs foto’s van, omdat de twee andere meiden mee mochten kijken met de keizersnede. De dokter gaf duidelijke instructies die ik opvolgde, en hij vertelde dat ik alle opeenvolgende handelingen goed moest onthouden voor de volgende keer. Super tof!

Het was wel even schrikken toen de dokter het baby’tje eigenlijk niet/nauwelijks uit de baarmoeder kon krijgen. Na veel trekken en duwen lukte het wel, maar de navelstreng zat twee keer om het hoofdje gewikkeld dus het zag er op het eerste gezicht niet goed uit. Het baby’tje had even wat tijd nodig om bij te komen, maar na een aantal minuten zagen we dat alles goed ging!

Donderdag (5 november). Ik kwam het ziekenhuis binnenlopen en werd direct geroepen bij een bevalling. Even ter verheldering… ik ben hier alles in 1: verpleegkundige, operatie-assistente en verloskundige. I LIKE IT! Ik mocht controleren hoe ver de moeder was; 3 cm. Het zou dus nog wel even gaan duren… Ik liep samen met de dokter naar de ziekenzaal waar een aantal patiënten liggen. Een mw. had vorige week een keizersnede gehad in een ander ziekenhuis. Een normale keizersnede is een klein sneetje onderaan de buik horizontaal, maar in dat ziekenhuis wordt er een snee overdwars over heel de buik gemaakt. Tijd is de reden. Een klein sneetje onderaan de buik neemt ongeveer 5 kwartier in beslag, een grote snee over heel de buik neemt ongeveer 20 minuten in beslag. De buikwond was afschuwelijk lelijk gehecht en daarbij was de wond gaan ontsteken. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben de wond (een ‘groot’ gat in de buik) schoongemaakt en volgende moet ze terugkomen zodat we de wond misschien kunnen gaan hechten. We waren net klaar en toen werden we naar de bevallingskamer geroepen en ik mocht weer controleren hoe ver ze was (7 cm)… en dat in een half uur tijd. Het ging allemaal razendsnel en binnen een paar minuten mocht ik een mooi kindje op de wereld welkom heten. Ongelooflijk, wat een wonder! De bevalling was extra bijzonder doordat de echtgenoot van de vrouw erbij was, en dat is absoluut niet gebruikelijk in Uganda. Ik zal dit prachtige echtpaar niet snel meer vergeten (echt waar, ik heb nog maar zelden zo’n mooi stel ontmoet hier in Uganda)! Ik was nog met m’n hoofd bij het gezinnetje, toen ik werd geroepen dat er een keizersnede binnen een uur zou gaan plaatsvinden. In die tussentijd kwam Amy nog langs met haar collega, omdat de collega last had van stekende pijn in haar borst. De dokter heeft haar onderzocht en er was gelukkig niets ernstigs aan de hand. Amy vertrok weer samen met haar collega naar haar project terwijl ik me klaar ging maken voor de operatie. Dat was niet nodig hoorde ik al snel, want uiteindelijk duurde het ongeveer drie uur voordat iedereen gereed was voor de operatie. Ze konden geen ‘theatre-nurse’ (=operatie-assistente) vinden, dus de dokter benoemde mij opnieuw tot operatie-assistente. Het was inmiddels 17u dus ik was lichtelijk moe en had nauwelijks iets gegeten dus ik hoopte dat alles goed zou verlopen! Dit was de eerste operatie waar alles verliep zoals het zou moeten, ontzettend fijn! Mijn collega’s zijn niet gewend om de moeder te feliciteren als het kindje ter wereld komt, nou ik ben dat wel gewend. Ik feliciteerde de moeder hartelijk met haar mooie babyboy. Na de operatie breng ik de moeder op een rijdend brancard naar de ziekenzaal, en om daar te komen moeten we eerst een stukje via buiten over een vreselijk weggetje. Hobbel de bobbel zeg maar. Vervolgens kijk ik nog even snel om het hoekje bij de baby en stap vervolgens op de boda. Mijn huisgenootjes zitten namelijk op mij te wachten in een restaurant. Er zijn twee huisgenootjes voor het laatst, dus een goede reden om even lekker te gaan uiteten en eerlijk gezegd was ik daar ook wel echt aan toe. Na het etentje gingen we ook nog even ergens wat drinken, heerlijk zo’n relax-avondje na een drukke dag!

Vrijdag (6 november). Na een rustige ochtend in het ziekenhuis, ging ik ‘s middags langs bij het project waar Amy werkt. Geweldig om te zien hoe het personeel en alle vrijwilligers omgaan met de kinderen met een beperking. Ik ben er misschien maar 20 minuten geweest maar wat een heerlijke kinderen om mee te werken. Ze gingen vingerverven, en ook als je geen armen heb maar alleen een handje is dat gewoon mogelijk! Ik merk dat de kindjes hier heel zelfstandig zijn, en doorzetten tot het uiterste. Om 12.00u werden we door een bodadriver opgehaald en daarna zijn we door gegaan naar de stad en hebben we 2 mooie stoffen uitgezocht. Op de school van Amy hebben ze een atelier waar mensen met een beperking een vak kunnen leren en hun eigen geld kunnen verdienen, omdat het vinden van een baan voor hen nog moeilijker is. Dus het leek ons mooi om daar onze jurk te laten maken!

Maandag 9 november en dinsdag 10 november. Tja, laat ik er maar eerlijk over zijn! Er zijn soms dagen bij dat ik echt niets te doen heb in het ziekenhuis. Het waren twee regenachtige dagen en dat zorgt er o.a. voor dat er weinig patiënten naar het ziekenhuis toe komen. Je kunt het zien als: als het regent, dan stopt het leven hier. Verder kan ik niet negatief doen over de dagen dat er weinig te doen is, want dan ga ik gewoon gezellig praten met mijn collega’s en met de evt. patiënten die er wél zijn!

Woensdag 11 november. Vroeg in de ochtend belde de dokter mij of ik vanavond om 19.00u bij een keizersnede wilde zijn. Met zo’n bericht begint mijn dag helemaal goed én wat het leukste was, was dat Amy mee zou gaan naar de keizersnede. ’s Morgens ben ik eerst in het ziekenhuis gaan werken, het leek een rustige ochtend te worden maar dat veranderde al snel toen ik mocht assisteren bij een bevalling. Alles verliep goed; er werd een mooi jongetje geboren. Ook voor dit jongetje mocht ik een naam kiezen. Ik noemde wat namen op maar ik wilde dat ze zelf koos: het werd Maurice. Dus m'n broer is bij deze vernoemd ;-)

Halverwege de middag ben ik naar huis gegaan. Amy was ook op tijd thuis dus het leek me handig om Amy een beetje voor te bereiden op de keizersnede. Ik kan jullie vertellen dat het namelijk wel ff heavy is, als het de eerste keer is dat je aanwezig ben bij een operatie. Nadat we 2 boterhammen met kaas gegeten hadden, vertrokken we richting het ziekenhuis, waar zowaar alle nodige mensen/collega’s er al waren! Na een korte kennismaking met de patiënte & nadat we ons charmante OK-pakje aan hadden getrokken konden we gaan starten. Ik kreeg steriele kleding aan, omdat ik ook ging meehelpen tijdens de operatie. Ik had het denk ik zo’n 2 minuten aan toen ik Amy heel wit zag worden. “Lyd, die boterhammen he… het valt me niet zo lekker, ik loop even naar buiten”. Helaas kon ze geen stap zetten en viel ze flauw. Daar stond ik dan in mijn steriele kleding, klaar om te starten met de operatie… ik wilde d’r graag helpen maar ik kon niks doen, gelukkig waren er hele lieve collega’s die haar hielpen! De dokter en ik gingen starten met de operatie, alles verliep goed en ik merkte dat ik al steeds meer handigheid ga krijgen in de handelingen. Inmiddels was Amy weer een beetje bijgekomen maar toen ze keek naar het handelen van de dokter viel ze opnieuw even weg. Ze voelde zich ontzettend vervelend, maar gelukkig heeft ze wel het mooiste moment kunnen zien: het halen van de baby! De operatie verliep goed en het babymeisje deed het goed. Terwijl de dokter en ik alles weer gingen dichthechten, mocht Amy het baby’tje vasthouden en het wegbrengen naar de familie van de moeder. Na de operatie gingen we de moeder wegbrengen naar de zaal. Opnieuw over de hobbel de bobbel weg. We feliciteerden de familie en keken nog even om het hoekje bij het mooie babymeisje. We vroegen of het meisje al een naam had, maar nee dat wisten ze nog niet. Ik mocht een naam kiezen voor de baby… opnieuw koos ik er voor om dit niet te doen omdat ik dat niet als mijn taak zie. Moeder: “Dan noemen we het Lydia”. Ik ben sprakeloos…

Donderdag 12 november. Ik vertrek naar het ziekenhuis met de fijne gedachte dat ik de twee moeders en kindjes ‘van gisteren’ kan gaan bezoeken. In mijn rugzak zitten wat babykleertjes vanuit Nederland die ik aan ze wil geven. Terwijl ik in het ziekenhuis aan kom ga ik direct naar de moeders toe. Ik geef ze een dikke knuffel, vraag hoe het met ze gaat en geef de kleertjes. Liefde en dankbaarheid… het straalt van de moeders af. Al snel kreeg ik ‘Lydia’ in mijn armen gestopt en werden er van alle kanten foto’s gemaakt. Vervolgens vertelt dat moeder van Lydia dat ik de moeder van haar ben. ‘Ja, kijk maar ze is als een ‘Mzungu’ en ze kijkt je heel de tijd zo lief aan’. Het klopt inderdaad dat de baby’tjes redelijk wit geboren worden!

Vrijdag 13 november. Vandaag heb ik geprobeerd wat opdrachten te maken voor school. En om 13:00u hadden we afgesproken om met een aantal meiden te gaan lunchen. We beginnen al een beetje als Afrikanen te leven aangezien iedereen minstens 20 min. Te laat was. Grijns.

Tot zo ver zijn jullie weer op de hoogte van een gedeelte wat ik hier mee maak in Uganda! Ik merk dat de tijd vliegt... alweer bijna detijd om af te gaantellen. Nog maar zo'n 6 weken....

Liefs, Lydia

Ps. foto's zijn aan het uploaden maar het kan even duren aangezien internet hier niet optimaal is.