Beste iedereen,

Voor de laatste keer wil ik jullie meenemen in mijn ervaringen en gebeurtenissen hier in Uganda.

"Geloven in Oeganda". Een aantal weken geleden vroeg een collega aan mij naar welke kerk ik ga. Ik antwoordde met dat ik protestants christelijk ben. Mijn collega geeft de volgende reactie: Oh gelukkig, je gelooft in ieder geval want weetje, Lydia, er komen hier weleens vrijwilligers en die geloven nergens in, dat is toch onmogelijk? Nergens in Geloven is onmogelijk in Oeganda! Ik wil een situatie met jullie delen die ik meerdere keren heb meegemaakt in het ziekenhuis. Ik mocht aanwezig zijn bij een keizersnede. Voor, tijdens en na de keizersnede probeerde ik de moeder bij te staan voor zover ik kon. In korte tijd bouwde ik een goede vertrouwensband op met de moeder (en haar twee dochters, en pasgeboren zoontje). Ik kwam veel te wetenover haar verleden en over hoe haarsituatie nu was. Geen geld, iedere dag keihard werken voor (misschien!) een klein beetje eten, en dan nu ook nog weer een kindje erbij om voor te zorgen!Op een dag gaf ik wat verzorgingsmaterialen voor het baby’tje en ook had ik wat kleren meegenomen(2 rokken en shirts voor de moeder en een broekje voor het baby’tje). Wat er daarna gebeurde is iets wat niet goed te omschrijven is. Moeder (en een vriendin van haar) gingen op hun knieën en gingen de HEERE God danken voor de gekregen spullen. Dat begon heel zachtjes met: God thankyou for your Goodness, God Bless Lydia, God Bless her. Maar ze begonnen steeds harder, heviger en intenser te praten wat in schreeuwen en hevige bewegingen eindigde. Dit gebed duurde zo'n 20 minuten... (Voor de geïnteresseerden, ik heb er een filmpje van die ik aan u/jou wil laten zien!).Dit gezin behoort tot de BornAgain-Beweging die in grote opkomst is in Oeganda. Overal waar je bent vragen de mensen ook of je BornAgain (wedergeboren) bent. Ik ging in gesprek met de moeder en vroeg naar haar geloof. De moeder vertelde me dat ik één enorme grote Zegen ben van God en dat haar pasgeboren zoontje een goed leven zal krijgen omdat hij al bij zijn geboorte is gezegend (doordat een blanke geholpen heeft bij de keizersnede). Ik schrok ervan…

Wat ik gezien heb in Oeganda is dat eigenlijk alles hier draait om het krijgen van Zegeningen. Hoe meer Bijbelteksten je op je auto en winkel plakt hoe meer Zegeningen je zult krijgen.

Anderzijds heb ik ook gemerkt dat veel mensen volledig Vertrouwen op Gods Plan, zelfs in hele moeilijke situaties en tijdens zware momenten… dit was bijzonder en heel mooi om te zien! Maar ook tijdens algemene random gesprekken wordt (vaak de Goedheid van) God naar voren gebracht. De andere kant is dat een gedeelte van de bevolking een kind/man/vrouw met een beperking als een vloek/straf van God ziet…

“Reizen in Oeganda”. Vorige week ben ik in Lake Bunyonyi, Queen Elizabeth en Fort Portal geweest. Lake Bunyonyi is een kratermeer wat gevormd is door verschillende vulkaanuitbarstingen en wordt omgeven door vele bergen. Met negenhonderd meter is Bunyonyi het op één na diepste meer van Afrika. We hebben één eiland bezocht in het Lake per kano (lees: holle boomstam), genaamd: Tom’s Homestay. Daar hebben we een kijkje gekregen van een familie die daar op dat eiland woonde.De dag daarna hebben we Queen Elizabeth bezocht; een park met wilde dieren; hier hebben we verschillende leeuwen, olifanten, krokodillen, nijlpaarden etc. gespot! Als laatste heb ‘k Fort Portal bezocht en daar een 3,5 uur-durende wandeling gedaan door een heuvelachtig landschap met prachtig uitzicht.

Over reizen in Oeganda gesproken… vanochtend wilde ik naar een Shoppingscenter per boda. Halverwege werden we aangehouden door de politie. De politie begon een gesprek met de bodadriver in het Luganda. Na wat heen-en-weer geschreeuw trok de politie de sleutel uit de boda en gooide de sleutel in een put. WHAT? Uh, ja het gebeurde echt… Ik stapte snel van de boda af en sprong op een andere boda die vervolgens al 100 meter verder ermee stopte vanwege een lekke band. Op naar de volgende boda, dat ging goed tot ik bijna bij m’n bestemming was… de benzine was op dus ik mocht het laatste stuk lopen.

“Leven in Oeganda”. Deze week ben ik bij verschillende mensen THUIS langs geweest. Bijvoorbeeld bij het gezinnetje waar ik over sprak aan het begin van mijn blog, en ook ben ik op kraambezoek bij een collega geweest. Schokkend om te zien in welke omstandigheden deze mensen leven. Zo woonde mijn collega (vrijwilliger in het ziekenhuis) letterlijk naast de vuilnisbelt in een iniminiklein houten hutje, waar ze op de grond zitten en slapen. Ik krijg verschillende soorten thee aangeboden (wat niet te vergelijken is met thee in Nederland), en als ik mijn vertrek aankondig krijg ik twee bananen en twee sinaasappels mee. Niet te geloven toch? Ze moeten zelf iedere dag ‘afwachten’ of ze wel genoeg te eten zullen hebben en dan geven ze mij hetgeen wat ze nog in huis hebben. Ach, ik kan over zulksoort bezoekjes heel veel schrijven, maar ik wil ook nog wat te vertellen hebben als ik in Nederland ben dus .... voor nu stop ik met schrijven

Ik wens iedereen goede Kerstdagen en tot snel in Nederland,

Lydia

Ps. Vanuit Nederland zal ik nog een laatste blog typen, waarin ik onder andere ga uitleggen waar het sponsorgeld exact is heen gegaan!

PPS. internet is traag dus het kan even duren voordat de foto's zijn geupload.