Beste allemaal,

Inmiddels verblijven we alweer twee weken in Uganda, en ik kan jullie vertellen dat ik hier wel begin te wennen! Afgelopen week was weer een week met veel mooie, fijne, verdrietige en minder fijne momenten. In deze blog wil ik jullie iets vertellen over deze momenten!

Zaterdag 12 september

Afgelopen zaterdag werden we heel gastvrij ontvangen bij het ICU Guesthouse, daar hebben we een heerlijke lunch op: een Rolex. Nee, dat is geen horloge, maar een chapatti met een omelet! Oh, wat kan ik hier genieten van een lekkere maaltijd. Na de lunch gingen Amy en ik samen met Elsje en Suzanna (2 gezellige huisgenootjes) een bodatour door Kampala maken. 4 boda-drivers kwamen ons rond half 2 ophalen, en zo gingen we met z’n alle de tour starten. Tijdens deze tour gingen we naar veel ‘bekende’ plekjes in Kampala. Zo gingen we eerst naar een Kathedraal waar een Ugandese trouwdienst aan de gang was. Na wat foto’s gemaakt te hebben en na een korte rondleiding gingen we richting een paleis, en hier kregen we ook een rondleiding. We hebben gekeken bij de kerkers van Idiamin, de dictator van Uganda. Er werd aan ons verteld dat er op die plek zo’n 100 mensen gevangen zaten op een paar vierkante meter en als ze het hek zouden raken dan zouden ze geëlektrocuteerd worden.. afschuwelijk! Vervolgens stapte we weer op de boda en reden we langs het meer van de koning richting Owino, de grootste markt van Uganda. Ik heb nog nooooit zoveel mensen tegelijk gezien, ongelooflijk, zo een drukke markt! Overal om je heen lopen mensen, iedereen roept naar je, iedereen raakt je aan en vraagt aan je of je iets wilt kopen. Van miss Beauty tot Rihanna, we kregen allerlei namen naar ons hoofd geslingerd! Amy en ik hielden elkaar heel goed vast, omdat we bang waren dat weelkaarkwijt zouden rakenen omdat er regelmatig mensen aan je armen ‘trokken’. ’s Ochtends had het hard geregend dus met onze sandaaltjes was het een geglibber op de smalle paadjes tussen de marktkraampjes door. Werkelijk alles was te krijgen op de markt: voedsel, kleding uit Europa (!), levensmiddelen etc. etc. Kortom het was een hele belevenis! Ook lieten de bodadrivers een taxistandplaats zien… (zie foto), wat een drukte en wat een chaos.

De tour vervolgde zich richting een Afrikaanse Craft Market. Een heel rustig en gezellig marktje met allemaal leuke souvenirtjes. Vlakbij de craft market zit een bakkerij: Brood. Dit is een bakkerij met écht Nederlands brood en Nederlandse prijzen. Hier hebben we even heerlijk een verse Juice gedronken. Daarna gingen we naar een Moskee. En dat hebben we geweten;) : een broek was niet toegestaan dus er werd een rok om ons middel geknoopt en ook moesten we een hoofddoek om. Heel bijzonder allemaal! Nadat we nog langs een protestantse kerk zijn gereden, stopte onze tour bij het ICU guesthouse en konden we heerlijk gaan uitrusten in ons Doingooodhuis. Wauw, opnieuw een dag met heel veel indrukken!

Zondag 13 september

Na een ontbijt (yoghurt met cornflakes) stapten we op de boda en gingen richting de New City Church. We liepen de poort uit en er kwamen direct 5 boda’s op ons afrijden, geniaal! De drivers snapten niet helemaal waar ze heen moesten, maar na een tijdje kwamen we op de plek van bestemming. We hadden een hele fijne dienst, waarin een Ugandese dominee preekte over Hebreeën 11. Na de dienst werden we door Nico en Inge uitgenodigd om ’s avonds gezellig bij het kampvuur wat te zingen en te praten. Om 18:00u werden we opgehaald door Inge en hebben we een hele fijne avond gehad met elkaar.

Maandag t/m donderdag 14 september – 17 september

Een nieuwe werkweek is begonnen.

Toen ik aankwam bij het ziekenhuis zag ik geen collega’s. Nergens. Ik liep op de ‘bewaker’ af en vroeg of iedereen een vrije dag had ;) hij legde me uit dat iedereen in de kerk was omdat het vandaag ‘de dag van het Holy Cross Orthodoxe Mission Hospital’ is. Nou daar ging Lyd dan, op maandagochtend richting de Orthodoxe kerk. Opeens stond ik in de deuropening, een blank meisje met een grote rugtas en een helm, dat trekt wel de aandacht. Ik bleef een aantal seconden in de deuropening staan, maar al snel wenkte een dame vanuit de kerkbanken naar me dat ik wel naast haar kon zitten. Wauw, overweldigend, wat een bijzondere ceremonies waren er aan de gang. Zingen, roepen, bidden, smeken, danken en avondmaal vieren. M’n dag begon dus heel anders dan ik dacht…

Na zo’n anderhalf uur was de dienst afgelopen en liepen we weer terug richting het ziekenhuis. Vandaag mocht ik helpen bij de controles van zwangere moeders. Bloeddruk meten, anamneses afnemen en ‘afspraken kaarten’ invullen. Ik zie van alles voorbij komen, mama’s met een hiv-positief kindje in de buik, mama’s die in verwachting zijn van een meerling, mama’s die niet weten waar de vader van het ongeboren kindje is. Één vraag tijdens de anamnese is: ‘heeft u genoeg geld voor de scan en voor het bloedonderzoek?’. Ik leg dan uit om hoeveel geld het gaat (+/- 12 euro) en vervolgens krijg ik regelmatig als antwoord dat ze geen geld bij zich hebben. Confronterend; als een moeder dit antwoord geeft moet ik haar terug naar huis sturen en ze mogen weer terugkomen zodra ze genoeg geld hebben. Om 13:00u was het spreekuur afgelopen en zat het werk er alweer op voor vandaag. Ik ben bij verschillende collega’s langs geweest, maar niemand kon mijn hulp gebruiken. Dan maar even een beetje lezen en voor me uitkijken. En ik kan jullie zeggen: dat vind ik maar niks! Gelukkig kon ik de volgende ochtend weer aan de slag tijdens het vaccinatiespreekuur. Genieten hoor, al die kleine kindjes met hun moeders. Helaas was er ook deze middag niks te doen voor mij. Uiteindelijk ben ik bij de arts gaan zitten en mocht ik hem helpen. Tijdens dat uur heb ik zoveel zieke mensen gezien. Tuberculose, hiv, aids, malaria, soa’s etc… Maar ik kon wel even ‘echt verpleegkundige’ zijn; zo mocht ik onder andere wondzorg en injecties geven!

Woensdag mocht ik helpen op de inpatient-afdeling. Mensen blijven op deze afdeling slapen. Er lag een zwangere mevrouw op de afdeling die een te laag HB had; een reden om bloedtransfusie te geven! Het bloed was veel te koud, dus de echtgenoot mocht de zak met bloed een poosje tegen zijn lichaam houden zodat het bloed zou opwarmen. Nadat het bloed een beetje was opgewarmd heb ik samen met een verpleegkundige de bloedtransfusie ‘aangesloten’. Vervolgens mocht ik wat mensen gaan ‘ontslaan’ uit het ziekenhuis en aan de overige patiënten de medicijnen geven. Vanaf 13:00u was er niets meer te doen en kwam mijn werkbegeleider me vertellen dat ik eerder naar huis mocht, dus ben ik halverwege de middag aan de slag gegaan met schoolopdrachten!

Donderdag mocht ik weer een dagje met de arts meelopen. Onwijs interessant, het is eigenlijk een soort huisarts. Vandaag heb ik weer van alles voor bij zien komen: hiv, malaria, tuberculose…

Ondanks dat ik veel moet wachten en wachten en wachten in het ziekenhuis, zie ik wel veel pijnlijke situaties als verpleegkundige. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen van jullie zit te wachten op alles wat ik zie in het ziekenhuis. Één situatie wil ik wel met jullie delen, en ik kan wel zeggen dat ik dit als schokkend heb ervaren. Mw. is 19 jaar, even oud als dat ik zelf ben. Ik wens mw. een goedemorgen en vraag naar haar klachten. Mw. vertelt mij dat het ‘down-under’ er niet zo goed uit ziet en dat ze veel pijn heb. Ik vraag nog een aantal dingen om een duidelijker beeld te krijgen van ‘het probleem’. Ze vertelt me dat haar partner hardhandig kan zijn wat betreft seksualiteit; ik zie tranen in mw.’s ogen. Ik vraag aan mw. of ze op de behandelbank wil gaan liggen en haar jurk een beetje omhoog kan doen zodat ik er naar kan kijken, samen met de arts. Het zag er inderdaad niet goed uit. Ik kijk haar aan en ik zie pijn, verdriet en angst in haar ogen…

Vandaag ben ik samen met Amy een dagje thuis geweest. Amy voelde zich niet helemaal lekker dus had even een ‘rustdag’ en ik ging met school skypen en opdrachten maken! Om deze dag goed af te sluiten besloten we samen met Elsje en Suzanna naar de KFC te gaan. Heerlijk na twee weken hebben we eindelijk weer kip & patat gegeten.

Ik hoop dat ik mijn ervaringen op de juiste manier verwoord, zodat jullie een klein beetje weten hoe het hier is. Amy, ik en de andere vrijwilligers maken veel dingen mee waarvoor we dankbaar zijn, maar we zien ook de armoede en ellende. Bidden jullie met en voor ons mee?

Onze dank is groot!

Wist je dat…

• Ik het werktempo en mijn collega’s van Salem best een beetje mis.
• Het hier heel hard kan regenen, maar dat het meestal mooi weer is: +/- 25 graden.
• Het ziekenhuis uit verschillende kleine gebouwtjes bestaat.
• Collega’s vanuit het ziekenhuis heel vaak vragen of ik al getrouwd ben.
• Mijn collega’s het heel raar vinden dat ik nog niet getrouwd ben en dat ik nog geen kinderen heb.
• Het gelukt is om te skypen met mijn klas en docente..en ik dit vanaf nu iedere vrijdag ga doen, zodat ik toch wat lessen vanuit NL kan volgen.
• Ik uitkijk naar de periode dat ik mijn ouders alles kan laten zien hier.
• Hier in de buurt een shoppinghal is, dat heel Europees is.
• De boda-drivers altijd zeggen dat ze de weg weten, maar als het er op aan komt het helemaal níet weten.
• Ik het superleuk vind om al jullie berichtjes te lezen!!

Lieve groeten, Lydia