Beste allemaal,

Er is alwéér een week voorbij...

Afgelopen week zijn er twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen. Deze twee meiden, Josje en Manon, zijn de komende 4 weken werkzaam in hetzelfde ziekenhuis als waar ik werk. Dinsdag was hun eerste dag en omdat hun (en mijn) begeleider nog geen planning voor ze had mochten ze deze dag met mij meelopen. Heel gezellig, maar met z'n drieën gaan vaccineren is toch wel heel erg veel. Al snel was het koffiepauze en werd er mij verteld dat een patiënte weeën had en dat waarschijnlijk vanmiddag het baby'tje werd geboren. Ik vraag het nog nabij een verpleegkundige en vraag aan haar of ze mij en de meiden wil roepen als 'het zover is'. Terwijl we terug willen lopen naar de kliniek kom ik een arts tegen en schud hem de hand. Hij vertelt mij dat er vanmiddag een jongen langskomt voor een besnijdenis. Ook met hem spreek ik af dat hij me belt/roept als het zover is. We gaan snel terug naar de kliniek om daar verder te gaan met vaccineren, administreren en met muskietennetten uitdelen. Al snel werd ik gevraagd of ik wilde assisteren bij de bevalling. Uiteraard wil ik dat, maar uhh... 'this is my first time' gaat er door mn hoofd. Schort aan, steriele handschoenen aan en daar gaan we dan. De patiënte had 9 cm ontsluiting en ik mocht gaan voelen of het kindje goed lag en of het hoofdje al ver genoeg was ingedaald. Ja, best bijzonder is dat! De patiënte was er nog niet klaar voor, dus we moesten wachten. Daar staan we dan 3 mzungu's om het bed van een barende vrouw. Ik voelde ondertussenm'n mobiel trillen, oh dat zal de dokter zijn. Ik kan niet opnemen want heb handschoenen aan. 5 min. later staat de dokter in de bevallingskamer en vertelt ons dat hij de besnijdenis gaat uitvoeren. Tegelijkertijd vertelt hij ons dat wij daar bij kunnen zijn want een besnijdenis is 'zo gebeurt' en de geboorte gaat nog wel even duren. Schort uit, handschoenen uit en daar gaan we dan, opweg naar de 'operatiekamer'. Zo'n kamer staat vol met allemaal administratiepapieren én een bed (plank op pootjes) waar de jongeman (+/-22yrs) op mag liggen. Lydia, jij mag me vandaag assisteren bij de besnijdenis, okey? Opnieuw bedenk ik me dat dit mijn eerste keer is... 'Geen zorgen maken, alles komt goed' is een volgende gedachte die in me opkomt. Ik denk dat ik de details van de operatie maar voor mezelf houd, maar dit kan ik jullie wel zeggen... veel pijn, veel bloed en een héle operatie. Na de operatie rennen we naar de verloskamer, helaas te laat... de baby is al geboren... gelukkig is alles goed gegaan. We hebben nog wel even meegekeken met de handelingen die een assistent uitvoerde vanwege het vele bloedverlies van de moeder maar al snel hadden we zoiets: het is genoeg voor vandaag.. tijd voor een 'lekkere afrikaanse lunch'. Om 15u vond ik het tijd om naar huis te gaan want Amy en ik zouden deze avond bij 'De Ethiopiër' gaan eten samen met Nico, Inge & Ammi en Sam. Helaas begon het te regenen waardoor ik dus niet op de Boda kon springen. Uiteindelijk hebben we een taxi besteld en heb ik me vervolgens snel omgekleed thuis. Het was inmiddels weer droog geworden; zodat Amy en ik per boda richting Nico en Inge vertrokken. Met mijn hoofd nog vol van alle (nieuwe) indrukken en ervaringen gingen we met elkaar eten bij de Ethiopier. Ook dit was een hele (lekkere) ervaring. We bestelden 2 schotels. Zo'n schotel bestond uit een smaakloze deegpannekoek met daarop allerlei sausjes, vleesjes en groenten.Jaa, endat mochten we met onze handen eten. Als afsluiter hebben we nog een ijsje genomen en toen gingen we weer richting huis...

Helaas werd Amy 's nachts ziek en kon daardoor niet naar haar project. Omdat Amy zich de dag daarna (donderdag) nog steeds niet lekker voelde wilde ze zich laten checken in het ziekenhuis, zodat we bijv. malaria uit konden sluiten. Op deze manier maakte Amy gelijk kennis met de arts waar ik veel mee samenwerk. Na een gesprek met de arts werd er bloed afgenomen en kwam er uiteindelijk uit dat Amy een infectie had opgelopen (zeer waarschijnlijk een voedselvergiftiging). Ze kreeg antibioticapillen mee, 1 daarvan moest ze direct innemen van de arts. De arts stond erop dat hij Amy ging thuisbrengen, want hij vond het niet verantwoord om haar zo per boda naar huis te sturen aangezien ze een pil had geslikt. We konden praten als brugman, maar uiteindelijk kreeg de arts zijn zin. Hij heeft Amy thuisgebracht en ik ben met hun meegereden en uiteindelijk weer mee terug met de arts naar het ziekenhuis gegaan om daar nog te ‘werken’. (De arts heeft me de dagen daarna nog twee keer gebeld hoe het met 'my friend' ging(!!))

De dagen daarna verliepen een stuk rustiger, maar ik heb me wel bezig kunnen houden in het ziekenhuis. Ondertussen ben ik ook druk met mijn opdrachten aan de slag gegaan, en dat is best een hele uitdaging. Het communiceren met de Afrikanen isbest heel lastig. Maar ik heb geleerd dat als je heel vaak iets herhaalt uiteindelijk wel het een en ander duidelijk wordt bij mijn collega's. O ja, en veel van jullie zullen zich misschien afvragen of ik het hier red met m'n Engels; grijns... het gaat iedere dag een klein beetje beter en tot nu toe red ik me hier prima!

Als laatst in deze blog wil ik jullie ‘meenemen’ op safari. Vrijdagochtend om 9 uur werden we opgehaald door een safaribusje. Amy en ik gingen samen met Suzanne en Elsje op safari naar Lake Mburo, een park in Uganda. We maakten kennis met de chauffeur en stapten daarna direct het busje in, het avontuur ging beginnen. Vanuit het busje kijk ik naar links en ik zie zóveel, ja ik kom ogen te kort. We reden al snel Kampala uit en reden over een stukje ‘snelweg’. Rechts zie ik twee kinderen van een jaar of negen lopen, allebei dragen ze een ‘jerrycan’ boven op hun hoofd. ‘Hoelang zouden ze gelopen hebben voor dat beetje water?’ Terwijl ik me dat afvraag kijk ik naar links.. en daar zie ik twee kleine blote kindjes spelen met vuur.

Al snel komen we aan bij een soort dorpje met heel veel kraampjes. Opvallend is dat hier alle kraampjes die naast elkaar staan, hetzelfde verkopen. Zo zagen we in dit dorpje misschien wel 8 verschillende kraampjes staan en allemaal verkochten ze vis. En een dorpje verder op verkocht iedereen handgemaakte krukjes. Één kraampje viel mij op; dat kraampje verkocht grafstenen & (grote en kleine) grafkisten. Ik realiseer me dat ik veel armoede zie terwijl ík op weg ben om dieren te gaan spotten. Tegenstrijdig.

Na zo’n twee uur rijden stopten we bij een tankstation. We dachten even ‘heerlijk’ naar het toilet te kunnen…Echter toen we de gaten in de grond zagen wisten we alle vier niet meer zo goed of we wel echt zo nodig naar het toilet moesten. Omdat we niet wisten waar en wanneer de volgende stop zou zijn, besloten we om toch maar even te gaan, maar níet zonder onze eigen frisse doekjes (zie foto).

De rit vervolgde alweer snel, op richting Lake Mburo! Na een rit van ongeveer 4,5u kwamen we aan bij het park. De gamedrive kon gaan beginnen. Hé, ik zie een zwijn. Ja, dat lijkt op dat moment echt heel wat, al kwam ik er al snel achter dat daar heel veel zwijnen liepen. Wauw, zie ik dat nu echt goed? Een ZEBRA. Het is gewoon echt heel bijzonder om zoveel dieren te spotten, terwijl ze in het wild leven. Na ongeveer een uurtje dieren te hebben gespot kwamen we tegen 15u aan bij een restaurantje. We konden niet wachten tot we iets konden eten aangezien we voor het laatst iets gegeten hadden tijdens het ontbijt om half acht. Na een UUR wachten kregen we eindelijk een lunch, een bord patat;). Met een volle maag stapten we de boot in. Tijd voor een boattrip; heel gaaf om ook in en rondom het water dieren te spotten. Zo hebben we nijlpaarden, aapjes, krokodillen, en heel veel vogels gezien. ’s Avonds hebben nog even een chapatti gegeten en terwijl we terugrijden naar onze tent lopen er opeens een aantal nijlpaarden voor onze auto, dan zien ze er opeens heel anders uit dan als ze in het water liggen. Om 9 uur lagen we heerlijk in onze tent (zie foto) en na heerlijk geslapen te hebben werden we om 6.30u opgehaald voor een ochtendwandeling. Tijdens deze ochtendwandeling gingen we opnieuw weer heel veel verschillende soorten dieren spotten. ‘K heb heel veel foto’s gemaakt, die ik ook op de blog hoop te zetten dus ik zou zeggen.. bekijk de foto’s & geniet een beetje mee van Afrika!

Lieve groeten, Lydia

Ps. Vanwege internetproblemen lukt het me nog niet om veel foto's te plaatsen. Ik hoop dat ik binnekort meer foto's kan plaatsen.