Beste bloglezers,

Opnieuw ligt er een bijzondere week achter me, ik kan wel zeggen: een hele bijzondere week. Een week met heel veel momenten die ik nooit, echt nooit meer zal vergeten. Voordat ik aan deze blog begon heb ik getwijfeld of het wel ‘verstandig’ is om alles wat ik heb meegemaakt te vertellen in de blog. Ik twijfelde omdat ik het liefst alles persoonlijk wil vertellen aan jullie, echter besef ik dat dat helaas onmogelijk is …

Dinsdag 29 september. Outreach betekent: gratis zorg verlenen in de sloppenwijken; en dat was wat wij zouden gaan doen vandaag! Mijn begeleider had ons verteld dat we uiterlijk 8.00u aanwezig moesten zijn in het ziekenhuis, want we zouden vroeg per ambulance vertrekken. Klokslag 8.00u stonden wíj klaar om te vertrekken. Helaas waren wij de enige die zo enthousiast waren. Uiteindelijk heeft het 1,5u geduurd voordat alle medewerkers klaar waren voor vertrek. Het was de vraag of er één of twee vrijwilligers mee mochten op outreach. Toen we de ambulance instapten begreep ik opeens waarom ze daarover twijfelden. Er waren namelijk 5 à 6 zitplaatsen en we zaten met z’n 10-en in de ambu. O ja, en in de ambulance ligt ook nog een brancard, materialen en een tent; al met al erg krapjes, warm, benauwd en tja ook af en toe wat krampen hier en daar. Na een uur kwamen we aan in een community, een sloppenwijk. Alle vrouwelijke collega’s gingen op een kleedje op het grasveld zitten en de mannelijke collega’s gingen aan de slag om een tent op te bouwen. Zoals ik wel eerder heb verteld, stil zitten is gewoon echt niet mijn ding… dus ging ik samen met Josje onze mannelijke collega’s ondersteunen bij het opbouwen van de tent. We zagen de eerste patiënten aan komen lopen. Wij kregen de taak om de patiënten in te gaan schrijven. HIV-, malaria- en tuberculosetesten, maar ook besnijdenissen (kleine jongetjes en jongvolwassen mannen) zagen we voorbij komen. Wij mochten bij alles kijken en assisteren! J En op de momenten dat we even niets konden doen, gingen we knuffelen en spelen met de kleine kindjes die daar rondliepen.

Woensdag 30 september. Ik begon de dag op de inpatient-afdeling; een afdeling waar mensen kunnen blijven slapen. Het bleek daar erg rustig te zijn en eigenlijk verveelde ik me een beetje. Ik vroeg aan de verpleegkundige of het goed was als ik opzoek ging naar werk op een andere afdeling. Nadat ik toestemming kreeg besloot ik om bij de outpatient-afdeling te gaan kijken; een afdeling waar je je kunt laten nakijken door een arts.. het is te vergelijken met een huisartsenpraktijk. Er kwam zo nu en dan wat interessants voorbij; onder andere een aantal wonden, die schoongemaakt en verbonden mochten worden. Maar ook op deze afdeling was het niet zo druk. Ik twijfelde of ik nog een uurtje hier zou blijven of dat ik terug zou gaan naar de inpatient-afdeling. Ik hoefde eigenlijk geen keuze te maken want er kwam een patiënte binnen die direct mijn aandacht trok. Het was een meisje van 20 jaar. De arts moest haar de boodschap vertellen dat uit het onderzoek is gebleken dat ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft. Het was op dat moment ‘stabiel’ maar ze had wel bloedverlies. De boodschap kwam hard aan. Vervolgens werd haar verteld dat ze snel geopereerd moesten worden, aangezien de kans op een inwendige (buik)bloeding per minuut werd vergroot. De limiet was volgens de arts twee uur. De arts vroeg aan de patiënte of hij naar haar moeder of verzorgende kon bellen om de boodschap te vertellen; dat is hier gebruikelijk! De patiënte vertelde dat er niemand was om naar toe te bellen, geen moeder, geen vader, geen …..

Al snel bleek dat de patiënte geen geld heeft voor de operatie. “Dan moet ik je helaas naar huis sturen”… was de volgende boodschap voor dit meisje. Hoor ik dit nu goed? Word hier een patiënte naar huis gestuurd terwijl ze met spoed een operatie nodig heb om te overleven? Het meisje liep naar buiten en ik keek de arts aan en vraag of ik de operatie mag betalen. De arts keek me aan en herhaalde m'n vraag en na wat ge-heen-en-weer gediscussieer mocht ik de operatie betalen. De arts is naar buiten gerend om de patiënte op te zoeken. De arts vertelde haar dat ze een hoeslaken thuis moest gaan halen en dat ze binnen een half uur terug moest zijn. Ik had gevraagd aan de arts of hij niet aan collega's en aan het meisje wilde vertellen dat ik de operatie betaal, omdat ik dan hélemaal als ‘rijke blanke’ word gezien. Het meisje ging naar huis en er ontstond noodweer; storm, regen en hagel. Uiteindelijk kwam de patiënte na zo'n 1.5u eindelijk terug. Ik werd geroepen door een verpleegkundige, zij vertelde mij dat iemand mij iets wilde zeggen. Ik werd naar een kamertje gebracht, en in dat kamertje zag ik de patiënte zitten in ‘operatiekleding’. De verpleegkundige ging weg en sloot de deur achter zich, ik ging naast het meisje zitten. Ik legde mijn hand op haar knie en het enige wat ze zei was: thankyou.

De arts vertelde mij later die middag dat de patiënte naar hem toe was gekomen en had gevraagd wie de operatie zou betalen. Begrijpelijk dat de arts het haar verteld had… en achteraf ben ik hem daar dankbaar voor.

Het ging opeens razendsnel. Ik trok ‘operatie-assistente kleding’ aan en ging de instrumenten klaarleggen. En ondertussen probeerde ik de patiënte gerust te stellen aangezien ze heel erg tegen de operatie op zag. Ze mocht op de operatietafel gaan liggen, maar als snel bleek dat de operatietafel niet meer omhoog kon vanwege een elektrische fout. Met gebogen ruggen begonnen we met de operatie. Tijdens de operatie bleek dat de patiënte meerdere keer wakker leek te worden. Oké Lydia, probeer vooral de anesthesiste te vertrouwen, houd ik mezelf voor. Net terwijl ik me dat bedenk, zie ik dat de stroom uitvalt… er moesten binnen no-time allerlei nood-apparaten aan te pas komen. En dan opeens zie ik een klein, een heel klein mensje (ongeveer 8 weken). Kippenvelmoment. Verder verliep de operatie goed, hiermee bedoel ik dat er geen complicaties waren. Dankbaarheid!

Ik vond het tijd om naar huis te gaan. Met een hoofd vol met indrukken vertrek ik per boda naar het Doingooodhuis. Daar wachtten de andere vrijwilligers op me; we gingen met z’n allen uiteten omdat er twee vrijwilligers voor het laatst hier waren. Even wat afleiding…

Donderdagochtend heb ik aan school gewerkt en in de middag ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Allereerst heb ik om het hoekje gekeken bij ‘mijn patiënte’. Het ging goed met haar maar ze had nog wel veel pijn. Ik heb een tijdje naast haar gezeten op ’t bed en met haar gepraat over haar leven, en als laatst vroeg ze mij of ik met haar wilde bidden, bijzonder! Vrijdagochtend ben ik opnieuw eerst langs de patiënte gegaan. We hebben samen een rondje gelopen en daarna heb ik de ‘rekening’ betaald van de operatie. Hier kost een operatie ongeveer €200,- incl. verblijf en medicatie. De arts wilde dat er foto’s genomen werden zodat het meisje ‘de betaler nooit meer kan vergeten’. Met een dikke knuffel hebben we afscheid genomen. Dit meisje zal ík nooit meer vergeten.

Bedankt sponsors, mede dankzij jullie donaties kon ik de operatie betalen voor dit bijzondere meisje!

Zaterdagochtend vertrokken Amy en ik per boda richting het ‘RSO-camp’ voor een bijbelstudieweekend. Na ongeveer een uur op de boda gezeten te hebben kwamen we aan bij het camp dat gelegen lag aan het Vitoria Lake, zo mooi! Zaterdag en zondag hadden we verschillende sprekers die een lezing gaven over ‘succes’. Hele mooie boeiende lezingen en leuk om daar samen met andere studenten en met Nico&Inge, Ammi en Sam te zijn!

Maandag 5 oktober. Na dit mooie weekend ging ik weer vol goede moed richting het ziekenhuis. Toen ik aankwam bij het ziekenhuis, zag ik heel veel moeders met kleine kindjes. Een collega vertelde me dat het ‘immunisationweekend’ was. Dat houdt in dat kinderen gratis gevaccineerd worden tegen mazelen en 2 vitamine-pillen krijgen. Hé, dacht ik: ‘dit is mijn kans om heeeeel veel kindjes te kunnen vaccineren’. Ik vraag het aan meerdere collega’s maar helaas, er is één ‘(big) mom’, en zij is de enige in het ziekenhuis die mag vaccineren. Waarom? Geen idee. Slikken, accepteren en gewoon doorgaan! Ik kreeg de taak om eerst heel veel vaccinatiespuiten klaar te maken en vervolgens mocht ik vitamine A druppels aan de kindjes geven. Heel tof om eindelijk eens een drukke dag te hebben in het ziekenhuis! Om 12.00u vond ik het tijd om even pauze te nemen, maar terwijl ik naar de kantine liep riep een collega mij. Ik liep naar mijn collega toe en ik zie dé patiënte naast haar zitten, wauw ik ben blij verast! Samen met de arts heb ik nog gekeken naar de ‘buikwond’ van de patiënte, het zag er gelukkig heel goed uit. Ook vandaag nemen we weer afscheid, maar we beloven elkaar dat we elkaar snel weer zullen zien.

Dinsdag 6 oktober. Vandaag heb ik een tussenbeoordelings-gesprek gehad met mijn begeleider. Ik heb een aantal verbeterpunten te horen gekregen waar ik de komende weken mee aan de slag kan. Maar als uiteindelijke beoordeling heb ik een 8 gekregen. Heel blij en dankbaar!

Woensdag 7 oktober. Vanochtend heb ik bij een aantal patiënten bloed kunnen prikken en verder heb ik samen met de andere twee vrijwilligers heel de dag gewacht totdat iemand (een patiënte van 19 jaar) zou gaan bevallen. Om de verveling een klein beetje tegen te gaan heb Josje bij mij bloed geprikt, en ik kan jullie vertellen dat ik gezond ben. Om 14:00 kwam Inge (de doingoood-coördinator) langs, samen met een andere vrijwilliger, om te kijken hoe het met ons ging in het ziekenhuis. Na wat gekkigheid werd er besloten dat ik Inge mocht gaan bloedprikken, zodat ík kon oefenen en zodat Inge te weten zou komen dat ze geen malaria e.d. hebt. Helaas, was Inge erg lastig te prikken, en terwijl ik al ongeveer 5 keer heb geprikt (onder begeleiding ;)) lukte het me niet om bij Inge bloed te prikken. Terwijl ik het voor de zesde keer wilde proberen, kwam Josje me roepen en kondigde een keizersnede aan. Aangezien een patiënte al 2,5 dag bezig was met bevallen werd er nu dan eindelijk besloten dat een keizersnede de beste oplossing zou zijn. Ik trok m’n OK-kleding aan, maar we moesten uiteindelijk nog een uur wachten voordat de anesthesist er was. In de tussentijd hebben we geprobeerd om de patiënte bij te staan in haar pijnen en lijden. Om 16.30u ging de operatie van start; dit keer heb ik niet geassisteerd maar gewoon meegekeken. Eigenlijk kan ik er niet veel anders over zeggen dan dat het een hele bijzondere operatie is. Er kwam een heel mooi meisje (‘Queen’) ter wereld. Het baby’tje werd eerst gecontroleerd door een verpleegkundige en uiteindelijk na een aantal minuten lieten ze het mooie meisje aan haar moeder zien. Opvallend is trouwens dat er nooit een echtgenoot aanwezig zal zijn tijdens de bevalling, ‘dat hoort niet’. Een man hoort niet zijn vrouw naakt te zien op het moment dat ze bezig is met het baren van een kind. Bijzonder om zo steeds meer te weten te komen van de culturele verschillen!

Beste bloglezers, bedankt voor jullie medeleven en lieve berichtjes!

Lieve groet vanuit Uganda!