Beste bloglezers,

Druk, druk, druk… afgelopen weken heb ik vakantie gehad en dat betekent dat ik nu extra veel te doen heb (ja, en dat terwijl ik in Uganda zit...). Maar omdat ik al drie weken niets van me heb laten horen op de blog, vind ik dat ik er nu toch echt even tijd voor moet maken! En ik kan jullie vertellen; afgelopen weken heb ik weer enorm veel gezien, ervaren en meegemaakt dus inspiratie genoeg om deze blog te typen! Laat ik maar bij het begin beginnen…

In de avond van 8 oktober stapte ik samen met Amy op de boda naar Entebbe om mijn ouders van het vliegveld op te halen. Ontzettend uitgekeken naar dat moment; ik keek er naar uit om mijn ervaringen hier met mijn ouders te delen, nou ik denk dat dat goed gelukt is! Ik had van te voren een kleine (lees: uitgebreide) planning gemaakt met alles wat ik ze wilde laten zien. We hebben verschillende projecten bezocht, zijn op safari geweest en hebben een aantal natuurgebieden bezocht. Omdat ik eigenlijk een beetje tijdgebrek heb om een blog te maken vroeg ik aan mijn ouders of ze iets konden schrijven over afgelopen weken. Ze schreven het volgende: “Vanaf dat we van het vliegveld in Entebbe werden opgehaald tot de dag dat we weer werden teruggebracht keken we onze ogen uit. Over Afrika kun je veel lezen in allerlei kranten en bladen maar het met eigen ogen zien is toch wel ECHT heel anders. Wat zijn we blij dat we Lydia’s ervaringen nu kunnen delen; de armoede is zó groot en tegelijkertijd zijn de mensen zo vriendelijk. We bewonderen de mensen die er leven, ook al weten ze niet beter misschien…! En dan de vele mooie kinderen; dicht bij de natuur als ze leven, met wat vodden aan om hun lichaam enigszins te beschermen tegen de zon of de regen. Ook hebben we bewondering voor de mensen die zich inzetten voor deze bevolking. We hebben verschillende projecten bezocht, en of het nu patiënten, kinderen, baby's of gehandicapten zijn, we zien de liefde en tegelijkertijd ook de moeilijkheden waar vrijwilligers soms mee te maken hebben.Soms worden ze genegeerd of is de taal een barrière, de stroom die het voor de 1980329x alweer niet doet, gebrek aan stromend water, soms zijn de wegen onbegaanbaar vanwege heftige regenval…. En dan toch nog met een smile zeggen: tja, that’s Africa.

Op mijn project is negeren ook wel een dingetje. Het komt regelmatig voor dat ik iets vraag aan een patiënt en dat diegene me dan wel aankijkt maar vervolgens gewoon niets zegt (terwijl later blijkt dat zij/hij wel gewoon goed Engels kan). Twee weken geleden heb ik een voorlichting gegeven aan moeders (die kinderen hebben in de leeftijd van 0-2 jaar). De voorlichting ging over: ‘hoe voorkom ik dat mijn kind ziek wordt?’. Toen ik de voorlichting aan het voorbereiden was hield ik dus ook rekening met no response van de moeders. Echter dit viel 100% mee. Het werd uiteindelijk een interactieve presentatie, nooit gedacht! Ik gaf de presentatie in het Engels en dit werd tegelijkertijd vertaald door een collega van mij naar het Luganda. Aan het einde van de presentatie stelden er verschillende moeders een aantal vragen. Bijvoorbeeld: 'ik verschoon nu 0 à 1 keer per dag een pamper, maar hoeveel keer per dag is "normaal" of "wij hebben geen stromend schoon water, hoe kan ik dan het beste voorkomen dat mijn kindje ziek wordt? Nou ik kan jullie vertellen dat dat niet de makkelijkste vragen zijn om te beantwoorden... maar het is wel heel bijzonder om zo in gesprek te gaan met de Ugandese moeders!

Afgelopen week hebben we ook Noah’s Ark bezocht. Noah's Ark is een Christelijke organisatie en biedt een thuis voor meer dan 170 weggegooide, achtergelaten en mishandelde kinderen. Meer dan 200 kinderen uit de armste families krijgen gratis onderwijs, en ook hebben ze een kliniek die goede en betaalbare gezondheidszorg aanbiedt. Vanuit NL had ik een aantal cadeautjes meegekregen van een collega die ik mocht geven aan 3 sponsorkindjes. Eerst kregen we een rondleiding en vervolgens werden de sponsorkindjes uit de klas gehaald en konden we de cadeautjes geven. Ze waren eerst wat verlegen maar vervolgens heel blij en opgewekt. Heel gaaf om de kindjes en om dit project gezien te hebben, wat een mooi werk wordt hier verricht!

Naast het bezoeken van projecten zijn we ook op een 3-daagse safari geweest. We verlaten de (vreselijk) drukke stad en stappen in een safaribusje, waar we vervolgens 300 km mee gaan rijden richting het nationaal park Murchisons Falls. Onderweg vlogen de apen al rondom onze auto, wat een leuke beesten zijn dat toch. Halverwege de rit kregen we een lunch en na nog een klein stukje rijden kwamen we aan op een onverharde weg waarover we nog 80 km moesten rijden voordat we aankwamen bij onze overnachtingsplaats. Hier sliepen we in 2 persoonstenten. Rondom onze tenten liepen ook een aantal zwijnen en apen; heel leuk, als ze ’s nachts maar buiten onze tent blijven!!! In zo’n tent is er geen sprake van stroom of licht oid, dus kregen we een olielamp. Nadat we wat gegeten hadden maar zijn we maar vroeg in onze tent gaan liggen, want morgen (dinsdag) begint de echte safari. We moesten om 7 uur met de boot de rivier de Nijl oversteken, en terwijl we op de boot zaten ontdekten we al snel de eerste nijlpaarden aan de wateroppervlakte. Zodra we het safarigedeelte inreden, zagen we al direct olifanten op ons afkomen. En ook zien we al snel heel veel giraffen en Ugandese Kob´s (soort antilope). Na een korte zoektocht besloot onze chauffeur offroad te gaan om de leeuw te vinden. In plaats van leeuwen zagen we nog veel meer giraffen. En terwijl we weer een uurtje verder reden op de normale weg kwamen we zelfs nog 3 leeuwinnen tegen. Nou, dat is wel even wat anders dan een dierentuin ;-). Na de lunch gaan we met een boot de Nijl op, hier struinen we langs de waterkant en ontdekken we opnieuw veel nijlpaarden en zelfs enkele krokodillen die aan de kant liggen te dobberen. En verderop zien we dat een kudde olifanten zich eraan waagt om een oversteek dwars door het water te maken. In de bomen langs de waterkant zien we vele bijzondere vogels, en zelfs de zeearend kunnen we heel mooi bekijken! Na deze tocht mochten we uitstappenop een stukjerotsen vanaf daar mochten we richting de watervallen. Een pittige klim door een mooi stuk natuur met als uitzicht: de WaterFalls, wat een waterkrachten komen hier naar beneden. Bij het einde stond onze chauffeur klaar met zijn bus, zo konden we weer terug naar onze overnachtingsplaats. De volgende dag wacht de chimpansee tracking door een jungle achtig gebied. Dit doen we te voet met een gids. Wat kunnen deze dieren een herrie maken met elkaar, ze springen van boom naar boom vaak op eenzame hoogte. En soms laten ze ook wat vochtigs naar beneden vallen, nu maar hopen dat je er niet net onder staat. Als laatste van deze 3-daagse safari gaan we naar een gebied waar de neushoorn zich bevindt, dit is een beschermd gebied. De neushoorns waren uitgestorven in Uganda, maar Uganda heeft ze een aantal jaren geleden geïmporteerd vanuit Kenia en US. Op dit moment zijn er alweer 15 en ja dan sta je opeens oog in oog met deze reusachtige beesten. Nadat er wat foto’s geschoten zijn beginnen we moe en versleten aan de terugreis. Dat moet deels in het donker gebeuren; je moet je maar eens proberen voor te stellen. Overal zijn mensen, te voet, te fiets, te Boda, te Matatu, te auto, te bus. Bijna niemand heeft verlichting en van straatverlichting is al helemaal geen sprake. Gigantische drukte, overal steken mensen over, overal word getoeterd, iedereen probeert iedereen in te halen én dat terwijl het ‘file’ is. Hoe vaak wij tijdens de rit wel niet gedacht hebben van: oh dat ging net goed…. Gelukkig komen we veilig thuis!

Naast deze dingen zijn we ook naar Jinja (hier is de oorsprong van de Nijl) en Sipi Falls geweest. In Jinja hebben we quad gereden en een stukje op de Nijl gevaren. We kregen eerst uitleg en daarna moesten we een overal aan trekken, helm op en ook kregen we een mondkapje op vanwege al het stof en het zand. Na de verkleedpartij mochten we eerst oefenen op een oefenbaantje en daarna mochten we ‘het echte pad op’. Eerst een stuk over het platteland waar we links en rechts vrouwen zagen met kindjes op hun rug hard aan het werk. Vervolgens gingen we echt over Afrikaanse paadjes met veel gaten, kuilen, hobbels en bochten. En langs deze wegen staan continu kindjes, die lachen, zwaaien, om geld vragen en bloementjes geven & ook hebben we heel wat high fives en knuffels gegeven ;). Op een gegeven moment kwamen we aan bij een grasveld waar een heleboel kinderen aan het spelen waren. We hadden daar een korte break wat ervoor zorgde dat de kinderen op ons af kwamen rennen en op onze quads klommen. We bliezen een strandbal op en gooiden het in de lucht; heerlijk om de kinderen zo enthousiast te zien. Zoveel ervaringen zijn niet te beschrijven, ik hoop dat de foto’s een stukje meer laten zien van wat we hier meemaken!

Sipi Falls is een natuurgebied met verschillende watervallen, waarvan de hoogste 99meter is. We sliepen in houten huisjes met rieten dakjes, en terwijl je aan het douchen was had je een prachtig uitzicht over de vlakte van Uganda. Heerlijk om even weg te zijn vanuit de drukke stad, heerlijk om wakker te worden door fluitende vogels en begroetende aapjes rondom onze huisjes.

Voor de mensen die zich afvragen hoe het kan dat ik op donderdagmiddag tijd heb om een blog te typen….. het zit namelijk zo: het regent al heel dedag en dat betekent dat er geen boda’s rijden & dat er geen/nauwelijks patiënten naar het ziekenhuis komen. Niet voor te stellen he? Vandaar, onverwachts een dagje vrij!

Dankjewel voor al jullie berichtjes, erg leuk!

Lieve groetjes vanuit een regenachtig Uganda, Lydia

Wist je dat…

1. Veel van onze kleren inmiddels zachtrood/bruin zijn van het stof, en dat we het niet meer schoon krijgen.

2. We alweer 2 maanden in Uganda zijn & dat we dus op de helft zitten.

3. Het gisteren ‘Gezondheidsdag’ was in het ziekenhuis; en dat het echt heel druk was.

4. Ik bezig ben met een opdracht/onderzoek over Aids/HIV en dat de cijfers echt schokkend zijn: 1.6 miljoen mensen zijn besmet in Uganda en jaarlijks overlijden er 63.000 mensen.

5. De boda af en toe best heel erg eng is, maar dat mijn ouders het toch iedere keer weer aandurfden.

6. We een dronken man op straat zagen, die geslagen werd met ijzeren voorwerpen.

7. Ik nog steeds iedere dag mijn malariapil inneem, en dat ik geen last heb van bijwerkingen.

8. Een boda 4miljoen UGX kost = €1000,- (en dat dat vreselijk veel geld is voor een Ugandese).

9. Wesoortvan deBig Five hebben gespot, maar dat we het jachtluipaard niet hebben kunnen spotten.

10. Mijn ouders, de patiënte over wie ik in mijn vorige blog vertelde (buitenbaarmoederlijke zwangerschap), ontmoet hebben. En dat ik dit best wel heel speciaal vond.

11. IK EEN BABYWEEGSCHAAL HEB GEKOCHT VOOR IN HET ZIEKENHUIS? DIT HEB IK VAN HET SPONSORGELD GEKOCHT. HARTELIJK DANK! In het ziekenhuis hebben ze wel een weegschaal maar deze is niet/nauwelijks betrouwbaar.