Werken & relaxen // week 3 in Uganda

Beste allemaal,

Er is alwéér een week voorbij...

Afgelopen week zijn er twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen. Deze twee meiden, Josje en Manon, zijn de komende 4 weken werkzaam in hetzelfde ziekenhuis als waar ik werk. Dinsdag was hun eerste dag en omdat hun (en mijn) begeleider nog geen planning voor ze had mochten ze deze dag met mij meelopen. Heel gezellig, maar met z'n drieën gaan vaccineren is toch wel heel erg veel. Al snel was het koffiepauze en werd er mij verteld dat een patiënte weeën had en dat waarschijnlijk vanmiddag het baby'tje werd geboren. Ik vraag het nog nabij een verpleegkundige en vraag aan haar of ze mij en de meiden wil roepen als 'het zover is'. Terwijl we terug willen lopen naar de kliniek kom ik een arts tegen en schud hem de hand. Hij vertelt mij dat er vanmiddag een jongen langskomt voor een besnijdenis. Ook met hem spreek ik af dat hij me belt/roept als het zover is. We gaan snel terug naar de kliniek om daar verder te gaan met vaccineren, administreren en met muskietennetten uitdelen. Al snel werd ik gevraagd of ik wilde assisteren bij de bevalling. Uiteraard wil ik dat, maar uhh... 'this is my first time' gaat er door mn hoofd. Schort aan, steriele handschoenen aan en daar gaan we dan. De patiënte had 9 cm ontsluiting en ik mocht gaan voelen of het kindje goed lag en of het hoofdje al ver genoeg was ingedaald. Ja, best bijzonder is dat! De patiënte was er nog niet klaar voor, dus we moesten wachten. Daar staan we dan 3 mzungu's om het bed van een barende vrouw. Ik voelde ondertussenm'n mobiel trillen, oh dat zal de dokter zijn. Ik kan niet opnemen want heb handschoenen aan. 5 min. later staat de dokter in de bevallingskamer en vertelt ons dat hij de besnijdenis gaat uitvoeren. Tegelijkertijd vertelt hij ons dat wij daar bij kunnen zijn want een besnijdenis is 'zo gebeurt' en de geboorte gaat nog wel even duren. Schort uit, handschoenen uit en daar gaan we dan, opweg naar de 'operatiekamer'. Zo'n kamer staat vol met allemaal administratiepapieren én een bed (plank op pootjes) waar de jongeman (+/-22yrs) op mag liggen. Lydia, jij mag me vandaag assisteren bij de besnijdenis, okey? Opnieuw bedenk ik me dat dit mijn eerste keer is... 'Geen zorgen maken, alles komt goed' is een volgende gedachte die in me opkomt. Ik denk dat ik de details van de operatie maar voor mezelf houd, maar dit kan ik jullie wel zeggen... veel pijn, veel bloed en een héle operatie. Na de operatie rennen we naar de verloskamer, helaas te laat... de baby is al geboren... gelukkig is alles goed gegaan. We hebben nog wel even meegekeken met de handelingen die een assistent uitvoerde vanwege het vele bloedverlies van de moeder maar al snel hadden we zoiets: het is genoeg voor vandaag.. tijd voor een 'lekkere afrikaanse lunch'. Om 15u vond ik het tijd om naar huis te gaan want Amy en ik zouden deze avond bij 'De Ethiopiër' gaan eten samen met Nico, Inge & Ammi en Sam. Helaas begon het te regenen waardoor ik dus niet op de Boda kon springen. Uiteindelijk hebben we een taxi besteld en heb ik me vervolgens snel omgekleed thuis. Het was inmiddels weer droog geworden; zodat Amy en ik per boda richting Nico en Inge vertrokken. Met mijn hoofd nog vol van alle (nieuwe) indrukken en ervaringen gingen we met elkaar eten bij de Ethiopier. Ook dit was een hele (lekkere) ervaring. We bestelden 2 schotels. Zo'n schotel bestond uit een smaakloze deegpannekoek met daarop allerlei sausjes, vleesjes en groenten.Jaa, endat mochten we met onze handen eten. Als afsluiter hebben we nog een ijsje genomen en toen gingen we weer richting huis...

Helaas werd Amy 's nachts ziek en kon daardoor niet naar haar project. Omdat Amy zich de dag daarna (donderdag) nog steeds niet lekker voelde wilde ze zich laten checken in het ziekenhuis, zodat we bijv. malaria uit konden sluiten. Op deze manier maakte Amy gelijk kennis met de arts waar ik veel mee samenwerk. Na een gesprek met de arts werd er bloed afgenomen en kwam er uiteindelijk uit dat Amy een infectie had opgelopen (zeer waarschijnlijk een voedselvergiftiging). Ze kreeg antibioticapillen mee, 1 daarvan moest ze direct innemen van de arts. De arts stond erop dat hij Amy ging thuisbrengen, want hij vond het niet verantwoord om haar zo per boda naar huis te sturen aangezien ze een pil had geslikt. We konden praten als brugman, maar uiteindelijk kreeg de arts zijn zin. Hij heeft Amy thuisgebracht en ik ben met hun meegereden en uiteindelijk weer mee terug met de arts naar het ziekenhuis gegaan om daar nog te ‘werken’. (De arts heeft me de dagen daarna nog twee keer gebeld hoe het met 'my friend' ging(!!))

De dagen daarna verliepen een stuk rustiger, maar ik heb me wel bezig kunnen houden in het ziekenhuis. Ondertussen ben ik ook druk met mijn opdrachten aan de slag gegaan, en dat is best een hele uitdaging. Het communiceren met de Afrikanen isbest heel lastig. Maar ik heb geleerd dat als je heel vaak iets herhaalt uiteindelijk wel het een en ander duidelijk wordt bij mijn collega's. O ja, en veel van jullie zullen zich misschien afvragen of ik het hier red met m'n Engels; grijns... het gaat iedere dag een klein beetje beter en tot nu toe red ik me hier prima!

Als laatst in deze blog wil ik jullie ‘meenemen’ op safari. Vrijdagochtend om 9 uur werden we opgehaald door een safaribusje. Amy en ik gingen samen met Suzanne en Elsje op safari naar Lake Mburo, een park in Uganda. We maakten kennis met de chauffeur en stapten daarna direct het busje in, het avontuur ging beginnen. Vanuit het busje kijk ik naar links en ik zie zóveel, ja ik kom ogen te kort. We reden al snel Kampala uit en reden over een stukje ‘snelweg’. Rechts zie ik twee kinderen van een jaar of negen lopen, allebei dragen ze een ‘jerrycan’ boven op hun hoofd. ‘Hoelang zouden ze gelopen hebben voor dat beetje water?’ Terwijl ik me dat afvraag kijk ik naar links.. en daar zie ik twee kleine blote kindjes spelen met vuur.

Al snel komen we aan bij een soort dorpje met heel veel kraampjes. Opvallend is dat hier alle kraampjes die naast elkaar staan, hetzelfde verkopen. Zo zagen we in dit dorpje misschien wel 8 verschillende kraampjes staan en allemaal verkochten ze vis. En een dorpje verder op verkocht iedereen handgemaakte krukjes. Één kraampje viel mij op; dat kraampje verkocht grafstenen & (grote en kleine) grafkisten. Ik realiseer me dat ik veel armoede zie terwijl ík op weg ben om dieren te gaan spotten. Tegenstrijdig.

Na zo’n twee uur rijden stopten we bij een tankstation. We dachten even ‘heerlijk’ naar het toilet te kunnen…Echter toen we de gaten in de grond zagen wisten we alle vier niet meer zo goed of we wel echt zo nodig naar het toilet moesten. Omdat we niet wisten waar en wanneer de volgende stop zou zijn, besloten we om toch maar even te gaan, maar níet zonder onze eigen frisse doekjes (zie foto).

De rit vervolgde alweer snel, op richting Lake Mburo! Na een rit van ongeveer 4,5u kwamen we aan bij het park. De gamedrive kon gaan beginnen. Hé, ik zie een zwijn. Ja, dat lijkt op dat moment echt heel wat, al kwam ik er al snel achter dat daar heel veel zwijnen liepen. Wauw, zie ik dat nu echt goed? Een ZEBRA. Het is gewoon echt heel bijzonder om zoveel dieren te spotten, terwijl ze in het wild leven. Na ongeveer een uurtje dieren te hebben gespot kwamen we tegen 15u aan bij een restaurantje. We konden niet wachten tot we iets konden eten aangezien we voor het laatst iets gegeten hadden tijdens het ontbijt om half acht. Na een UUR wachten kregen we eindelijk een lunch, een bord patat;). Met een volle maag stapten we de boot in. Tijd voor een boattrip; heel gaaf om ook in en rondom het water dieren te spotten. Zo hebben we nijlpaarden, aapjes, krokodillen, en heel veel vogels gezien. ’s Avonds hebben nog even een chapatti gegeten en terwijl we terugrijden naar onze tent lopen er opeens een aantal nijlpaarden voor onze auto, dan zien ze er opeens heel anders uit dan als ze in het water liggen. Om 9 uur lagen we heerlijk in onze tent (zie foto) en na heerlijk geslapen te hebben werden we om 6.30u opgehaald voor een ochtendwandeling. Tijdens deze ochtendwandeling gingen we opnieuw weer heel veel verschillende soorten dieren spotten. ‘K heb heel veel foto’s gemaakt, die ik ook op de blog hoop te zetten dus ik zou zeggen.. bekijk de foto’s & geniet een beetje mee van Afrika!

Lieve groeten, Lydia

Ps. Vanwege internetproblemen lukt het me nog niet om veel foto's te plaatsen. Ik hoop dat ik binnekort meer foto's kan plaatsen.

Alweer 16 dagen in Uganda ....

Beste allemaal,

Inmiddels verblijven we alweer twee weken in Uganda, en ik kan jullie vertellen dat ik hier wel begin te wennen! Afgelopen week was weer een week met veel mooie, fijne, verdrietige en minder fijne momenten. In deze blog wil ik jullie iets vertellen over deze momenten!

Zaterdag 12 september

Afgelopen zaterdag werden we heel gastvrij ontvangen bij het ICU Guesthouse, daar hebben we een heerlijke lunch op: een Rolex. Nee, dat is geen horloge, maar een chapatti met een omelet! Oh, wat kan ik hier genieten van een lekkere maaltijd. Na de lunch gingen Amy en ik samen met Elsje en Suzanna (2 gezellige huisgenootjes) een bodatour door Kampala maken. 4 boda-drivers kwamen ons rond half 2 ophalen, en zo gingen we met z’n alle de tour starten. Tijdens deze tour gingen we naar veel ‘bekende’ plekjes in Kampala. Zo gingen we eerst naar een Kathedraal waar een Ugandese trouwdienst aan de gang was. Na wat foto’s gemaakt te hebben en na een korte rondleiding gingen we richting een paleis, en hier kregen we ook een rondleiding. We hebben gekeken bij de kerkers van Idiamin, de dictator van Uganda. Er werd aan ons verteld dat er op die plek zo’n 100 mensen gevangen zaten op een paar vierkante meter en als ze het hek zouden raken dan zouden ze geëlektrocuteerd worden.. afschuwelijk! Vervolgens stapte we weer op de boda en reden we langs het meer van de koning richting Owino, de grootste markt van Uganda. Ik heb nog nooooit zoveel mensen tegelijk gezien, ongelooflijk, zo een drukke markt! Overal om je heen lopen mensen, iedereen roept naar je, iedereen raakt je aan en vraagt aan je of je iets wilt kopen. Van miss Beauty tot Rihanna, we kregen allerlei namen naar ons hoofd geslingerd! Amy en ik hielden elkaar heel goed vast, omdat we bang waren dat weelkaarkwijt zouden rakenen omdat er regelmatig mensen aan je armen ‘trokken’. ’s Ochtends had het hard geregend dus met onze sandaaltjes was het een geglibber op de smalle paadjes tussen de marktkraampjes door. Werkelijk alles was te krijgen op de markt: voedsel, kleding uit Europa (!), levensmiddelen etc. etc. Kortom het was een hele belevenis! Ook lieten de bodadrivers een taxistandplaats zien… (zie foto), wat een drukte en wat een chaos.

De tour vervolgde zich richting een Afrikaanse Craft Market. Een heel rustig en gezellig marktje met allemaal leuke souvenirtjes. Vlakbij de craft market zit een bakkerij: Brood. Dit is een bakkerij met écht Nederlands brood en Nederlandse prijzen. Hier hebben we even heerlijk een verse Juice gedronken. Daarna gingen we naar een Moskee. En dat hebben we geweten;) : een broek was niet toegestaan dus er werd een rok om ons middel geknoopt en ook moesten we een hoofddoek om. Heel bijzonder allemaal! Nadat we nog langs een protestantse kerk zijn gereden, stopte onze tour bij het ICU guesthouse en konden we heerlijk gaan uitrusten in ons Doingooodhuis. Wauw, opnieuw een dag met heel veel indrukken!

Zondag 13 september

Na een ontbijt (yoghurt met cornflakes) stapten we op de boda en gingen richting de New City Church. We liepen de poort uit en er kwamen direct 5 boda’s op ons afrijden, geniaal! De drivers snapten niet helemaal waar ze heen moesten, maar na een tijdje kwamen we op de plek van bestemming. We hadden een hele fijne dienst, waarin een Ugandese dominee preekte over Hebreeën 11. Na de dienst werden we door Nico en Inge uitgenodigd om ’s avonds gezellig bij het kampvuur wat te zingen en te praten. Om 18:00u werden we opgehaald door Inge en hebben we een hele fijne avond gehad met elkaar.

Maandag t/m donderdag 14 september – 17 september

Een nieuwe werkweek is begonnen.

Toen ik aankwam bij het ziekenhuis zag ik geen collega’s. Nergens. Ik liep op de ‘bewaker’ af en vroeg of iedereen een vrije dag had ;) hij legde me uit dat iedereen in de kerk was omdat het vandaag ‘de dag van het Holy Cross Orthodoxe Mission Hospital’ is. Nou daar ging Lyd dan, op maandagochtend richting de Orthodoxe kerk. Opeens stond ik in de deuropening, een blank meisje met een grote rugtas en een helm, dat trekt wel de aandacht. Ik bleef een aantal seconden in de deuropening staan, maar al snel wenkte een dame vanuit de kerkbanken naar me dat ik wel naast haar kon zitten. Wauw, overweldigend, wat een bijzondere ceremonies waren er aan de gang. Zingen, roepen, bidden, smeken, danken en avondmaal vieren. M’n dag begon dus heel anders dan ik dacht…

Na zo’n anderhalf uur was de dienst afgelopen en liepen we weer terug richting het ziekenhuis. Vandaag mocht ik helpen bij de controles van zwangere moeders. Bloeddruk meten, anamneses afnemen en ‘afspraken kaarten’ invullen. Ik zie van alles voorbij komen, mama’s met een hiv-positief kindje in de buik, mama’s die in verwachting zijn van een meerling, mama’s die niet weten waar de vader van het ongeboren kindje is. Één vraag tijdens de anamnese is: ‘heeft u genoeg geld voor de scan en voor het bloedonderzoek?’. Ik leg dan uit om hoeveel geld het gaat (+/- 12 euro) en vervolgens krijg ik regelmatig als antwoord dat ze geen geld bij zich hebben. Confronterend; als een moeder dit antwoord geeft moet ik haar terug naar huis sturen en ze mogen weer terugkomen zodra ze genoeg geld hebben. Om 13:00u was het spreekuur afgelopen en zat het werk er alweer op voor vandaag. Ik ben bij verschillende collega’s langs geweest, maar niemand kon mijn hulp gebruiken. Dan maar even een beetje lezen en voor me uitkijken. En ik kan jullie zeggen: dat vind ik maar niks! Gelukkig kon ik de volgende ochtend weer aan de slag tijdens het vaccinatiespreekuur. Genieten hoor, al die kleine kindjes met hun moeders. Helaas was er ook deze middag niks te doen voor mij. Uiteindelijk ben ik bij de arts gaan zitten en mocht ik hem helpen. Tijdens dat uur heb ik zoveel zieke mensen gezien. Tuberculose, hiv, aids, malaria, soa’s etc… Maar ik kon wel even ‘echt verpleegkundige’ zijn; zo mocht ik onder andere wondzorg en injecties geven!

Woensdag mocht ik helpen op de inpatient-afdeling. Mensen blijven op deze afdeling slapen. Er lag een zwangere mevrouw op de afdeling die een te laag HB had; een reden om bloedtransfusie te geven! Het bloed was veel te koud, dus de echtgenoot mocht de zak met bloed een poosje tegen zijn lichaam houden zodat het bloed zou opwarmen. Nadat het bloed een beetje was opgewarmd heb ik samen met een verpleegkundige de bloedtransfusie ‘aangesloten’. Vervolgens mocht ik wat mensen gaan ‘ontslaan’ uit het ziekenhuis en aan de overige patiënten de medicijnen geven. Vanaf 13:00u was er niets meer te doen en kwam mijn werkbegeleider me vertellen dat ik eerder naar huis mocht, dus ben ik halverwege de middag aan de slag gegaan met schoolopdrachten!

Donderdag mocht ik weer een dagje met de arts meelopen. Onwijs interessant, het is eigenlijk een soort huisarts. Vandaag heb ik weer van alles voor bij zien komen: hiv, malaria, tuberculose…

Ondanks dat ik veel moet wachten en wachten en wachten in het ziekenhuis, zie ik wel veel pijnlijke situaties als verpleegkundige. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen van jullie zit te wachten op alles wat ik zie in het ziekenhuis. Één situatie wil ik wel met jullie delen, en ik kan wel zeggen dat ik dit als schokkend heb ervaren. Mw. is 19 jaar, even oud als dat ik zelf ben. Ik wens mw. een goedemorgen en vraag naar haar klachten. Mw. vertelt mij dat het ‘down-under’ er niet zo goed uit ziet en dat ze veel pijn heb. Ik vraag nog een aantal dingen om een duidelijker beeld te krijgen van ‘het probleem’. Ze vertelt me dat haar partner hardhandig kan zijn wat betreft seksualiteit; ik zie tranen in mw.’s ogen. Ik vraag aan mw. of ze op de behandelbank wil gaan liggen en haar jurk een beetje omhoog kan doen zodat ik er naar kan kijken, samen met de arts. Het zag er inderdaad niet goed uit. Ik kijk haar aan en ik zie pijn, verdriet en angst in haar ogen…

Vandaag ben ik samen met Amy een dagje thuis geweest. Amy voelde zich niet helemaal lekker dus had even een ‘rustdag’ en ik ging met school skypen en opdrachten maken! Om deze dag goed af te sluiten besloten we samen met Elsje en Suzanna naar de KFC te gaan. Heerlijk na twee weken hebben we eindelijk weer kip & patat gegeten.

Ik hoop dat ik mijn ervaringen op de juiste manier verwoord, zodat jullie een klein beetje weten hoe het hier is. Amy, ik en de andere vrijwilligers maken veel dingen mee waarvoor we dankbaar zijn, maar we zien ook de armoede en ellende. Bidden jullie met en voor ons mee?

Onze dank is groot!

Wist je dat…

• Ik het werktempo en mijn collega’s van Salem best een beetje mis.
• Het hier heel hard kan regenen, maar dat het meestal mooi weer is: +/- 25 graden.
• Het ziekenhuis uit verschillende kleine gebouwtjes bestaat.
• Collega’s vanuit het ziekenhuis heel vaak vragen of ik al getrouwd ben.
• Mijn collega’s het heel raar vinden dat ik nog niet getrouwd ben en dat ik nog geen kinderen heb.
• Het gelukt is om te skypen met mijn klas en docente..en ik dit vanaf nu iedere vrijdag ga doen, zodat ik toch wat lessen vanuit NL kan volgen.
• Ik uitkijk naar de periode dat ik mijn ouders alles kan laten zien hier.
• Hier in de buurt een shoppinghal is, dat heel Europees is.
• De boda-drivers altijd zeggen dat ze de weg weten, maar als het er op aan komt het helemaal níet weten.
• Ik het superleuk vind om al jullie berichtjes te lezen!!

Lieve groeten, Lydia

Boda boda drivers zonder rijbewijs & een ziekenhuis zonder patiënten. That's Africa.

Habeste en lievebelangstellenden,

Inmiddels doet mijn laptop het weer en kan ik mijn ervaringen op deze manier delen met jullie!

Op dit moment ben ik precies een week in Uganda, en je zult je misschien afvragen of ik al een beetje gewend bent? Nou… het begint langzaamaan een héél klein beetje te wennen.

Dag 2 Holy Cross Mission Hospital – vaccinatiespreekuur

Een werkdag is van 8:00u tot 16:00u. Om half acht vertrok ik richting de ‘grote’ weg waar de boda boda’s vaak staan te wachten. Halverwege kwam ik erachter dat ik mijn helm was vergeten dus ik liep terug naar huis, en terwijl ik mij omdraaide hoorde ik een boda op mij afkomen. “Hi, can I bring you to the Namungoona Hospital”. Oh help, ze weten na 1 dag al precies wie ik ben en waar ik heen moet. Ik liep snel naar binnen om mijn helm te pakken en sprong achterop de boda boda, richting het ziekenhuis. Toen ik daar aankwam was het precies 8:00u en er was werkelijk niemand te bekennen. Oja, wacht.. opeens herinner ik me dat ik in Afrika ben en dat ze daar niet zo van de tijd zijn. Na gezellig zo’n 3 kwartier met de bewaker van het ziekenhuis gepraat te hebben, kwamen eindelijk de eerste collega’s (heel langzaam) aanlopen. Héhé, eindelijk kan ik aan de slag. Niet dus.. nee we gaan eerst even een uurtje zitten en dan gaan we alle spullen pakken zodat we kunnen gaan beginnen met vaccineren. Terwijl we op een bankje zaten, zag ik de eerste moeders aan komen lopen met hun baby’tjes. Om een uur of 10:00 begonnen we eindelijk met vaccineren, ik mocht eerst toe kijken hoe de Ugandese verpleegkundige dat deden en later op de ochtend heb ik ook zelf een aantal baby’tjes gevaccineerd. Op een gegeven moment kwam er een moeder op mij aflopen en vroeg of ik haar baby even wilde vast houden, ze wilde heel graag een foto maken want het is best heel leuk als een Mzungu (blanke!) een donker kindje vasthoudt, dat maakte ze mij duidelijk.

Om 12:00 was er eigenlijk nauwelijks meer iets te doen, maar langer dan 5 minuten stil zitten lukt mij niet zo goed. Ik vroeg opnieuw aan mijn collega of ik iets kon doen voor haar, en ja hoor.. ik mocht de administratie gaan bijwerken, volgens haar was dat een hele grote klus. Ik was er met een kwartiertje mee klaar…

Om 13:00 was het vaccinatiespreekuur afgelopen en werd er mij verteld dat we nu moesten gaan wachten tot het 16:00u werd, want dan mochten we naar huis. Wat? 3 uur lang niks doen? Chain, kan je me alsjeblieft vertellen wat ik kan gaan doen hier in het ziekenhuis, want wachten tot het 16:00u is dat is niks voor mij. Ze moest heel hard lachen en begreep werkelijk niks van het feit dat ik zo graag iets wilde doen. Uiteindelijk nam ze me mee naar een arts en kon ik daar ‘aan de slag’. De arts gaf heel veel (anatomische) uitleg over ‘zijn’ patiënten en over allerlei veelvoorkomende ziektes. De middag vloog voorbij en opeens was het half 5… tijd om weer achterop de boda boda te springen.

Dag 3 Holy Cross Mission Hospital - Inpatient

Vandaag besloot ik om wat later richting het ziekenhuis te gaan. Ik mocht deze dag gaan meelopen op de inpatient afdeling. Dat is een afdeling waar mensen blijven slapen. Allereerst kreeg ik een uitgebreide rondleiding over de afdeling. Shockerend; als je bijv. de bedden ziet waarop een vrouw moet bevallen; hard, ijzer en steenkoud. Tijdens de rondleiding legde de verpleegkundige heel veel dingen uit over hoe bepaalde handelingen en/of processen bij hun in z’n werk gaan. Één ding viel mij op tijdens de rondleiding; ik zag nauwelijks patiënten. Dat moest ik toch eens even vragen.. de verpleegkundige gaf als antwoord: oh het is vandaag heel rustig want de scholen zijn deze week begonnen en dan hebben de mensen geen tijd om in het ziekenhuis te liggen, en het kost sowieso geld om in het ziekenhuis te liggen en veel mensen kunnen dat niet betalen…

In korte tijd werd me weer veel duidelijk. Nadat ik de rondleiding had gehad, gingen we aan een tafeltje zitten bij de andere collega’s. Ik versta werkelijk niks van wat ze zeggen… ik moet al veel moeite doen om hun Engelse taal te volgen, laat staan dat ik Lugandees versta. Aangezien het toch heel rustig was op de afdeling vonden ze het leuk om mij een aantal Lugandese woorden te leren, na een aantal keren oefenen kan ik nu iemand begroeten met een ‘Lugandees goedemorgen’.

Om 11:00u was het pauze. Iedereen drinkt hier thee met daarbij bijvoorbeeld zoete aardappels of Chapatti’s (soort vette pannenkoeken). En het is zeker aan te raden om dan iets te eten want de volgende pauze is vaak pas rond 15.00u. Na de pauze mocht ik meekijken met infuusprikken en met het opstellen van een rekening voor het verblijf in een ziekenhuis. Toen dat gedaan was gingen we met z’n vieren doekjes knippen en vouwen (hier kan je dan wonden mee schoon maken), en ook gingen we proppen watten maken (dit krijgen vrouwen tussen hun benen als ze net zijn bevallen.. kraamverband kennen ze hier niet). Om 13:00u was alles klaar en ben ik op wat andere afdelingen gaan kijken. Ik kon hier en daar een bloeddruk en temperatuur meten en verder heb ik me georiënteerd op opdrachten die ik in dit ziekenhuis kan uitvoeren voor school.

Dag 4 Holy Cross Mission Hospital – Outpatient

Vandaag mocht ik meelopen met dezelfde arts als waarmee ik op dag 2 in de middag heb meegelopen. Wauw, wat heb ik vandaag veel patiënten en veel verschillende ziektes voor bij zien komen. Jong, oud, arm, rijk, vreugde en verdriet. De dag begon met een patiënt die een hernia had die je aan de buitenkant ook goed zag zitten, de arts vertelde mij heel veel informatie over de hernia en over de operatie die nodig is. Deze patiënt was 6 uur per taxi naar dit ziekenhuis gekomen en had al 5 jaar deze hernia. De nodige operatie kost 400.000 UGX, dat is 100 euro... Maar de man gaf aan dat hij niet genoeg geld had voor de operatie… en dat betekent dat hij terug naar huis is gegaan en hem waarschijnlijk niet meer terug zien in het ziekenhuis voor een operatie. De werkelijkheid is zo hard. Na deze patiënt kwam er ook een patiënte (24 jaar) die er erg ziek uit zag.. na een bloedonderzoek bleek dat ze besmet was met HIV…

Maar ook heb ik mooie dingen gezien vandaag; zo kwam er bijvoorbeeld een echtpaar binnen dat in verwachting was van een tweeling en ze waren heel erg bezorgd of alles wel goed was met de baby’s maar na onderzoeken bleek dat de kindjes allebei gezond zijn. Dankbaarheid!

Aan het eind van de middag kwam er een tienermoeder op mij aflopen en gaf me een hand. Ik sla een arm om haar heen en vraagt hoe het met haar gaat. Ze vertelde me dat het goed gaat maar dat ze geen geld heeft en dat haar baby ziek is. Tegelijkertijd geeft ze haar baby aan mij en zegt ze dat ze blij en dankbaar is dat ze mij ontmoet heeft vandaag. Om half 5 was het weer tijd om naar huis te gaan, terwijl ik achterop de boda boda zit vraag ik me af wat wij hier als blanken uitstralen? Uit sommige gesprekken met Ugandese mensen blijkt dat ze denken dat wij alles hebben; we zijn rijk, we hebben een baan, we hebben niks te klagen.

Ze moesten eens weten.. hoe vaak we klagen… (?) (!)

Wist je…

• Dat 99% per boda boda reist in Kampala.
• Dat 100 euro omgerekend 400.000 UGX (Ugandese shillings) is.
• Dat je tassen gecontroleerd worden voordat je een winkel binnen mag lopen.
• Dat de meesten Ugandese mensen geen rijbewijs hebben maar wel gewoon op de boda boda rijden.
• Dat er eigenlijk maar 1 verkeersregel is: als er niets vóór je rijdt dan kan je doorrijden.
• Dat het ’s avond om 7 uur al helemaal donker is (en dan per taxi en níet per boda boda reist).
• Dat we hier met de hand onze kleding wassen.
• Dat we regelmatig een chapatti halen. (500UGX per stuk – 12 cent)
• Dat er op veel kraampjes en taxibusjes een bijbeltekst staat. En dat niet is vanwege het overtuigende geloof, maar vanwege bijgeloof. Ze hopen dan dat ze zo (extra) gezegend worden.
• Dat het hier 1 uur later is dan in Nederland
• Dat het ’s nachts heel lawaaierig is. Veel muziek, huilende kinderen, en kraaiende vogels.
• Dat we hier 12 tomaten, 3 uien, 1 paprika, 3 wortels en 12 chapatti’s voor bijna 2 euro hebben gekocht.
• Dat ik geen last (meer) heb van bijwerkingen van de malariapillen.
• Dat we een heel fijn (luxe) verblijf hebben, en dat we daar heel blij mee zijn.
• Dat ik vanmiddag (11-09) een les vanuit NL gaat volgen via Skype.
• Dat we morgen (zaterdag 12-09-2015) een bodatour door Kampala gaan doen, 4 uur lang.
• Dat ik onwijs dankbaar ben voor hoe het tot nu toe allemaal verloopt.

Eerste indrukken

Inmiddels zijn we al een aantal dagen in Oeganda. Ik heb zoveel gezien en tegelijkertijd weet ik nauwelijks wat ik in deze blog kan vertellen. Laat ik beginnen bij het begin.

Donderdag 3 september stonden Amy en ik op schiphol samen met onze familie en vrienden. Na gezellig met elkaar koffie te hebben gedronken was het echt tijd om afscheid te nemen. Amy en ik vertrokken met onze koffers naar de incheckbalie. Een spannend moment aangezien we niet precies wisten hoe zwaar onze koffers waren. Amy's koffers waren allebei rond de 23 kilo, helaas waren mijn koffers allebei een kilo te zwaar.. dus ik mocht mijn koffers gaan herpakken. Een stuk kaas en een paar handdoeken heb ik achter gelaten in Nederland, dat scheelde weer wat kilo's in m'n koffer. hopelijk nemen m'n ouders dat in oktober mee :D want kaas mis ik hier wel hoor. Een laatste zwaai naar onze familie en toen gingen we opweg naar de douane. Ook daar liep het allemaal wat stroef aangezien onze handbagage volledig uitgepakt en gecontroleerd moest worden. Gelukkig was er uiteindelijk niets aan de hand en mochten we richting de paspoortcontrole. Om precies te zijn hadden we nog maar een kwartier voordat de gate zou sluiten... wat duurt wachten dan opeens lang zeg :o.

Rennend naar de gate waren we uiteindelijk nog precies op tijd. We zochten onze plek op in het vliegtuig en begonnen ons te realiseren dat het avontuur nu toch echt gaat beginnen. De reis verliep heel voorspoedig; rustige vlucht, heerlijke maaltijden en veel gezelligheid. Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Uganda, gingen we onze visa regelen en vervolgens onze koffers ophalen. Dat was gelukkig snel geregeld en toen liepen we naar buiten en daar stonden heel veel ugandese mensen met een naambordje; op 1 zo'n bordje stond: Lidya en Emy. Dat moesten wij zijn :) ; We werden hartelijk ontvangen door taxidriver Charlie! Na zo'n uur rijden kwamen we aan bij het doingooodhuis, het huis waar we de komende 4 maanden zouden gaan verblijven. Nadat we een huisgenoot wakker hadden gemaakt konden we naar binnen. We gingen eigenlijk gelijk naar bed toe aangezien iedereen sliep en het al zo'n 00.30u was.

4 september

We werden wakker in ons Ugandese bed en maakte vervolgens al snel kennis met een aantal vrijwilligers. Langzaamaan gingen we onze koffers uitpakken en maakte we kennis met onze coördinator van de stichting Doingoood. Zij gaf ons veel informatie mbt het leven in Uganda en over ons project waar we naar toe hoopten te gaan. Na een klein ontbijtje gingen we op citytour. Voor het eerst op een boda boda.. hét vervoermiddel je Uganda. Wat een belevenis is dat zeg.. kriskras, overal gaat de boda tussen door.. wat een drukte en wat een chaos is het op de weg in Kampala. Maar goed, we kwamen veilig aan bij een plek waar we oa gingen pinnen, boodschappen gingen doen en heerlijk wat gingen drinken. Ondertussen vertelde Inge (de coördinator) ons een heleboel informatie over Uganda. Je kijkt je ogen uit in Uganda; noem het maar gerust een cultuurshock. 'S avonds gingen we met alle vrijwilligers en de coördinatoren uiteten in een Italiaans restaurantje, even had ik het gevoel alsof ik gewoon in Rotterdam bij de HappyItaly was.

5 sept.

Het is wennen.. er komt zoveel op me (ons) af.. zoveel indrukken. Daarom hadden we besloten om het rustig aan te doen vandaag.

Vandaag hebben we voor het eerst echt ontbeten. Een stugge boterham met pasta :). Nadat we een beetje rustig aan hebben gedaan zijn we vervolgens gaan lopen naar het ICU guest house. Hier hopen Tjerk (vriend van Amy) en mijn ouders in oktober te verblijven. Een mooi verblijf en ook daar kregen we veel informatie met betrekking tot Uganda en allemaal uitstapjes. Omdat we het zo gezellig vonden hebben we daar savonds ook gegeten.

6 sept.

In Nederland zijn we in contact gekomen met een Nederlands stel dat al bijna 10 jaar in Uganda woont. Gisteren hebben we ze voor het eerst ontmoet samen met hun twee kinderen. We gingen per boda boda naar een rotonde en daar werden we opgehaald door Nico en Inge. Samen met dit gezin gingen we naar de New City Church. Een vrij rustige en behoudende kerk, die van half elf tot een uur duurde. De dienst ging over waaraan een predikant 'moet' voldoen (timotheus). Dit met betrekking tot het feit dat er volgende week een nieuwe dominee gekozen moet worden in deze kerk. Toen de dienst afgelopen was gingen we nog een tijdje napraten met de gemeenteleden. Zo gastvrij en vriendelijk werden we ontvangen. Vervolgens werden we bij Nico en Inge thuis uitgenodigd. We zijn met hen mee naar huis gegaan en daar hebben we gezellig koffie gedronken, gegeten en heel veel informatie uitgewisseld. Heel fijn om een soort Nederlands thuis hier te hebben!

7 sept.

Terwijl m'n vader jarig is zit ik hier in Uganda, raar idee.. dan maar een felicitatie via Skype en sms! ;-)

Vanochtend om 9 uur werd ik opgehaald door de coördinator. Per boda boda vertrokken we richting het Holy Cross Mission hospital. Super spannend...

We kwamen daar aan en werden heel hartelijk ontvangen. Een leidinggevende gaf mij informatie over het ziekenhuis, wat de bedoeling is en wat er van mij verwacht wordt. Zo intensief om continu het engels om te zetten in het nederlands en andersom. Vandaag mocht ik aan de slag bij zwangere vrouwen. Ik mocht gaan checken hoeveel weken de ongeboren kindjes zouden zijn. En dat terwijl ik geen ervaring heb met zwangerschappen. Ik kreeg het spaansbenauwd (maargoed niks laten merken en gewoon heel veel vragen proberen te stellen..dat praatte ik mezelf maar in). Ik stelde wel vragen maar een echte uitleg heb ik niet gehad..

Om 11.30 gingen we thee drinken en zoete aardappels eten. Dat dus.

Nadat we terug kwamen bij het 'kamertje' ben ik begonnen met tetanusvaccinaties te geven aan de zwangere vrouwen.. ik zag het weer een beetje meer zitten.. alhoewel communicatie valt absoluut niet mee. De taal & de communicatie is denk ik de grootste uitdaging voor mij. Morgen mag ik aan de slag op de vaccinatie afdeling.. opnieuw weer heel spannend!

Aangezien mijn laptop het niet doet sinds gisteren.. Heb ik deze blog op m'n mobiel getypt.. excuses voor al de typfouten etc;)

Dankjulliewel voor alle berichtjes en bemoedigingen !

Willen jullie ons gedenken in jullie gebed?

Lieve groetjes, Lydia

Bijna.... naar Uganda!

Hallo allemaal,

Opeens is het dan echt bijna zover... Een tijd van afscheid nemen is aangebroken...

Morgen om 10.00u sta ik samen met Amy op Schiphol om vervolgens 12.55u de lucht in te gaan richting Entebbe, Uganda. We hopen om 22.00u te landen en wordendaar vervolgensopgehaald door een taxi, die brengt ons naar onze verblijfplaats. Ontzettend spannend allemaal, want we hebben nauwelijks een idee van wat we kunnen verwachten.

Zoals beloofd wil ik in deze blog, met heel veel dankbaarheid,het complete sponsorbedrag bekend maken:€3856,50, wauw!Alle sponsors wil ik ook via deze weg hartelijk bedanken voor zijn/haar bijdrage!

Maar ook dank voor al jullie berichtjes, steun, bemoedigingen en gebed!!

Lieve groetjes, Lydia

Aftellen...

Beste familie, vrienden, kennissen en collega's,

Het is een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen maar bij deze weer een korte update!

Over 3 weken is het dan echt zo ver; Amy en ikhopen op DV
donderdag 3 september om 12.45u de lucht in te gaan richting Kampala (Uganda). We hebben er heel veel zin in... én ik kan niet wachten om aan de slag te gaan als verpleegkundige-in-spé in het ziekenhuis.

De laatste voorbereidingen worden getroffen: Alle nodige inentingen heb ik gehad en inmiddels ben ik begonnen met malariapillen slikken om zo mezelf te beschermen tegen malaria. Verder worden de laatste inkopen gedaan, de koffers langzaamaan ingepakt én probeer ik hier en daar nog een bakkie te doen! :-).

Ook wil ik via deze weg nogmaals iedereen bedanken diemij financieel gesteund hebben!

Het is nog steeds mogelijk om het ziekenhuis en/of mijn reis te sponsoren. Dit kunt u doen door eenvrijwillgie bijdrageover te maken naar: Lydia den Hartog NL74RABO0134171063 tnv Uganda ziekenhuis/reis sponsoring.

Lieve groetjes, Lydia

Ps. net voordat ik vertrek maak ik het totale sponsorbedrag bekend!

THANKFUL!

Ha allemaal.

Er is altijd een reden om dankbaar voor te zijn.... ook terwijl ik deze blog schrijf vult een gevoel van dankbaarheid mij!

Inmiddels is het alweer anderhalve week geleden dat er bij mij thuis een inloop-party was met sjaals & sokken met de opbrengst voor de hulpverlening in Uganda. Dit heeft bij elkaar een bedrag van 254,- opgebracht!! Geweldig! Heel veel plezier met de sjaals & sokken en hartelijk bedankt

Op dit moment ben ik vooral bezig met administratieve bezigheden wat betreft 'de reis Uganda' en daarnaast ben ik ook druk bezig met het afronden van leerjaar 2 van de HBO-V. Én voordat ik überhaupt naar Uganda mag vertrekken moet ik een aantal Engelstalige opdrachten inleveren op school. Zodat ik goed voorbereid op reis ga! Voorlopig dus genoeg te doen... de tijd vliegt voorbij!

Ook in deze blog wil ik iedereen weer hartelijk bedanken voor ieder z'n meeleven, op welke manier dan ook. Het doet mij goed!

Een vriendelijke groet, Lydia

Ps. Mijn vriendin / medereisgenoot gaat binnekort een sponsorloop houden: voor meer informatie --> http://amy-naar-uganda.reismee.nl/

Pps. Mijn reis én/of het ziekenhuis sponsoren is nog steeds mogelijk: Lydia den Hartog NL74 RABO 0134171063 o.v.v. uganda sponsoring (ziekenhuis en/of verblijfskosten).

Opbrengst plantenactie!

Beste familieleden, kennissen, vrienden en andere meelevende mensen,

9 mei is de plantenactie geweest....Mijn dank is héél groot!

• Bijzonder. Mooi. Dankbaar!

Dankzij jullie heb ik ruim€800,- opgehaald. Ik hoop dat de planten mooi hangen/staan in uw tuin! Jullie een mooie plant én in het Holy Cross Mission Hospital is er zo extra (goede) zorgverlening mogelijk!

OP=OP.... ik heb nog ongeveer 10 rose hangplanten en 10 witte hangplanten in voorraad. Wie wil er nog zo'n mooie hangpot in de tuin? 9,50p/s - opbrengst geheel voor het ziekenhuis in Uganda!

Ook komen er nog steeds giften binnen, ook hiervoor wil ik u nogmaals bedanken!

Lieve groet, Lydia

Ps. eind van de week hoop ik een laatste actie bekend te kunnen maken.